Bakmak ve görmek

Bakmanın görmek olmadığını söylerler hep. Evet öğrendim bunu!
Yaşım büyüdükçe görmeyi öğrendim. Artık görüyorum...

Bakarken daha mutluydum belki. . Görmeye başladım sonra, gördükçe kimi zaman daha mutlu oldum gördüklerime ama üzüldüklerim, canımı acıtanların daha fazla olduğunu anladım.

Uykudan uyanmak gibi geldi görmek, gördükçe görmek istedim, gördüklerimin ne olduğunu anlamak için kitaplara sarıldım. Aradım, aradım, aradım...

Kitaplarda aradım, boş konuşmayan insanlarda aradım, sanatta aradım .Aradıkça gördüm, pencerem büyüdükçe büyüdü...

Gördükçe tutunmam zorlaştı sahip olduğum yaşantıma ve hatta geçmiş yaşantıma ve yaşantılara...

Kız çocuğunun nasıl olsa evlenecek diye okutulmadığını gördüm.

Erkeklerin askerden gelir gelmez gözü açılmadan evine bağlansın diye hemen evlendirildiğini gördüm.

Evliliklerin nasıl yanlış adımlarla başladığını, birbirini hiç görmeden bile evlendirilen insanları gördüm.

Daha kendini bile tanımayan iki insanın bir ömür boyu birlikte yaşamaya nasıl hapsedildiğini gördüm.

Daha anneliğin, babalığın ne olduğunu bilmeyen insanların hiç düşünmeden nasıl anne baba olduklarını gördüm.

Evlenip , çalışmanı istemiyorum deyip evde sadece çocuklara bakılması istenen kadının yılllar sonra hayata ve iş hayatına tutunmak için nasıl çırpındığını gördüm.

Gördükçe yandı içim, hayır! dedim.

Görmeye başldıktan sonra bir umut doğar önce insanın içine artık görüyordur, hayatını gördükleriyle yeniden istediği gibi, insana yakışan şekilde baştan kurmak ister...

Ama daha görmediği çok şey vardır bunu da o yola çıktığında görür...

sevgilerle ...