Balık

Boş bir deniz kabuğu

uğuldar sağır kulağında

ve geceden koyu

en karanlık suların ardına

bıraktığı umarsız boşluğu.

Ölüm kadar yakındır gözleri

bir an yaşama bakan

kaybolup kendi sonsuz

ismi kutsal pırıltısında.

Bir zar gibi yırtıldı yokluğundan

çıplaklığını gömerken dipsiz kuyusuna

acıması bile kalmadı kör ellerin

hayatla nedensiz pazarlığına.

Doğru sandığı her yanılgı

yaklaştırdı usulca onu kötülüğün

sıcak ve güvenli kollarına.

Kendi olmayan, varlığı meçhul

ve korkusuz ruhuna

mavi bir suret yetse

deniz bilir unutulduğunu

siyah örtse tüm acısını

karanlığı bilir gölgesine kaçtığını.

Geçmiş, ölü bir balık puslu sularda

yüzgeci yırtık, pulları küskün

kararsız dalgalarla vurmaktan

umutlu kıyının kalabalığına,

ve düşlemekten yorgun

güneşe kavuşan ufuktan bezgin

en derininde bildiği o mutlu sona.

Başkentte doğmuşum ve orada gidilecek tüm okullara gitmişim: ODTÜ-Psikoloji ve Ankara Üni. İletiş..