Bana ayrılığın resmini çizebilir misin Abidin, canımı yakmadan ama…

“Fakat bu zırhın ne anlamı var

Eğer aşkı da uzak tutuyorsa?

Hiç yara izi olmadan yaşamaktansa

Aşk yaralarıyla yaşamayı tercih ederim”

Kulağımdaki Pink’in sesi. Sözleri hoşuma gidiyor parçanın.

Yaralar diyorum, yaşamışlığımızın da bir parçası. Tarihe atılan çentik gibi.

Komşu bahçenin çitinden atlarken ya da bisikletle bayır aşağı bırakmışken kendini, dizde oluşan derin bir kesik ya da artık yerinde bir apartman bulunan o dut ağacından düştüğünde aldığın yaranın izi yoksa hala vücudunda, güzel bir çocukluk yaşadım diyemezsin.

Ya da o her şeyin ilk başında, ruhunun yer çekimine meydan okuduğu, seni havalara uçurduğu sonra da ani bir ayrılıkla ansızın bedenini yere çarptığı, adına aşk dediğin süreçte aldığın yaralar…

Eğer kimselerin göremediği ama bazen tatlı tatlı sızlayan o aşk yaralarında mevcut değilse kalbinde, bir zamanlar aptal bir gençlik yaşadığını kime söyleyebilirsin?

O aptal gençlik kısmı yaraların iz bıraksa da bir şekilde iyileştiği dönemler.

Ancak şimdi acilen ruh ve bedeni ayrı yaşatmam gerekiyor.

Tamam, ruhum yer çekimini takmadı, coştukça havalandı.

Tamam, şimdi boyun eğdi yere çakıldı.

Ama bedenimi sürükleye sürükleye dünyanın merkezine çekmesine izin veremem. Bu yüzden, sarıp sarmalayıp okşarken yeni yaralarımı, bedenimi dışarıda, ruhumu evde bıraktım.

Bir de bu işlere akıl sır erdiremeyen beyin var. “neden?” diye sorup duran. O biraz yetim bugünlerde. Tatile de gönderemem, daha yeni döndüm, işe güce bakmak zorunda.

Fona Ferhat Göçer’i alıp onunla birlikte “Saçmalama nolur çare çok nasıl gidersin…” diye mırıl mırıl mırıldanarak geçip gideceğiz bu yaz günlerinden.

Ah be Abidin, bana büyümenin resmini çizebilir misin, yaralarıma dokunmadan ama…