Banyoda...

Ağladım…

Sesim suyun hiçsizliğine karıştı.

Su oldu gözyaşlarım,

Onunla bütünleşti…

İlk defa oldu banyoda ağlayışım.

Son defa mı olur bilmem.

Hayat akışı su gibi aldırmaz mıdır gözyaşlarına ?

Gözde yaşlar birikmişse akmalıdır.

Dar bir boğazdan ya da riskli anlardan içe akmamalıdır.

Su olmalıdır gözyaşları.

Banyoda…

Ağlarken…

Gözüm kapalı beynimden kendimin bile unuttuğu benliğimin benliğinden çıkmış anlarım geçti.

Bu anlar kötüydü, ya da kötünün iyisiydi.

Çaresizmiydim ? Değil. Ağlarken de kendime umutlar sattım.

Umutların çekiciliğinden gözlerim kamaşmıştı.

Artık ağlamaya son vermeliydim.

Çünkü banyodaydım…

Belki de saçmaydı banyoda yıkanırken ağlamak.

Ama ben bunu düşünmedim.

Düşünüşlerimi de suya bıraktım, gitsinler diye.

Daha hoyratça yıkadım kendimi.

Ağlamayı kestikten sonra.

Zaman geçiyordu yine.

“An” ları yakalamaktan sıkılmıştım.

Banyodan çıktım.

Bir şey olmamış gibi

Hayata adadım gözyaşlarımı…

Hayat silerdi elleriyle bütün yaşlarımı…

Sezgi' den...