Mor...

Alacakaranlığın içindeki mor kızıllığın düşleriydi zamanın avucunda kaybolan.

Kifayetsiz kalan yalnızlığın soğuk kucağıydı.

Huzur denizdi, gülümseme güneş.

Gözlerin derinindeydi acı.

Saklanıyor ama taşmıyor, damlamıyordu…

Donmuş kalmıştı sanki.

Göremezdi kimse, hiç kimse.

Rüzgar bile…

Bembeyaz bir at koşuverir de yorulur su içer ya,

Öyleydi umut…

Acıların peşinden sürüklenir de gelirdi bazı bazı…

Alınterinde saklıydı çaba.

Ne kadar yorulursan o kadar mutlu oluyordun.

Mutluluğun içinde çaba, çabanın içinde sen varsındır aslında.

Ve koşmalısın mutlu olacağın yere…