Bayram bey

Bayram sevincinin tüm çocukları etkilediğini biliriz. Bizler de bayrama hazırlanırken mutluluğumuz doruğa ulaşırdı. Bayram için babamızın aldığı bir çift soğukkuyu lastik bizi havalara uçururdu. Geceleri onunla yatağa yatardık.Ya da annemizin yünden ördüğü yün çoraplar, basit bir giysi ile çok mutlu olurduk.

Arife günü akşamı annemiz bizleri bir güzel yıkardı banyo dolabımızda. Köyümüzdeki evimizin bir duvarının ortasında büyük bir ocak, ocağın iki yanında da birer dolap bulunurdu. Dolaplardan bir tanesine ekmek ve diğer yiyecek malzemeleri konulur, öteki dolap da banyo olarak kullanılırdı. İşte o dolapta yıkanır tertemiz olurduk.

Bayram sabahı erkenden kalkar, yeni ve temiz elbiselerimizi giyer camiye giderdik. Namazdan sonra cami önünde Bayramlaşma olurdu. En baş tarafa köyün en yaşlı adamı durur, ondan sonra yaş sırasına göre büyükten küçüğe doğru eller öpülerek en sona en küçük geldiğinde bayramlaşma biter, imamın yapacağı bir dua ile tören sona ererdi. Sonra büyükler evlere giderlerdi. Evde hanımların hazırladığı yemekler bir siniye konularak köy meydanına getirilirdi. Bu yemekler sofralar oluşturularak getirenler ve misafirler varsa onlarla birlikte yenirdi.

Sıra akraba, dost ziyaretlerine gelirdi. Her çocuk kendine göre grup edinir, onlarla ev ev dolaşırlardı. Bu dolaşma işi çocuklar gibi büyükler tarafından da yapılırdı. Gittiğimiz her evde sofra kurulurdu. O yemekten mutlaka yemek durumundasın. Eğer yemeyecek olursan bir nev'i o aileyi küçümsemiş olursun . Aile de başlardı söylenmeye : "Tabii biz fakiriz, bizim yemeğimizi beğenmezsiniz" diye.

Her yemekten az da olsa yerdik. Bunun acısın sonra çekerdik.Midemizin kapasitesi belli. Yediğimiz yemekler belli. Akşama doğru bir mide bulantısı, bir ishal bizi güç durumlara sokardı.
İşte yemekten sonraki yaşanan bu duruma bizde "BAYRAM BEY" derlerdi. Bu duruma pek çoğumuz yakalanırdı.

Yıllar oldu, köyümüzdeki bayramlara gidemiyorum. Her ne kadar gidemezsek de bu yaşadığımız bayram anıları aklımızdan çıkmıyor. Bu anıları tekrar yaşamak istiyorum.