Bazen herşey ölüdür...

Hayatta öyle zamanlar vardır ki herşey ölüdür. Başını gömüldüğün işten kaldırdığın vakit bu ölü rüzgar ani bir şiddetle çarpar yüzüne. Örneğin güneşli bir öğle sonrasında, okuduğun kitaptan başını kaldırdığında birden farkedersin. Kışın o soğuk gününde dışarda inadına bir güneş vardır. Ve hayat birden, bir noktada dondurulmuş gibi öyle sakin, öylesine solgun sarı bir renkte sabitlenmiş kalmıştır pencere çerçevesinde. Tek bir araba gürültüsü yoktur mesela...İnsan sesleri sanki ağız birliği etmişcesine kesilivermiştir. Her daim pencerenin önünde şakıyan kuşlar alıp başlarını başka bir pencere önüne gitmişlerdir. Sokağı dinlersin tek bir ayak sesi yoktur. Herşey bir anlığına ölmüştür sanki...

Bilirsin birazdan sihirli bir el herşeye hareket emri verecek dünya eski hızıyla dönmeye devam edecektir. Şu donuk, ölü dünyaya dayanman için en fazla bir dakika beklemen gerekecektir. Bu bekleyiş sırasında kulağın duyacağın en ufak seste olacaktır. Bir kedi miyavlamasıyla derin bir iç çekip dünyanın ölmediğinden, hayatın devam ettiğinden emin olacaksındır. Sonra kitap sayfaları, arada bir yudumlanan kahven, çalan telefon arasında o tatlı öğle sonrası, sanki az önce herşey bir anlığına ölmemiş gibi, sürüp gidecektir.

"Belki de insanın kendi ölümünden daha korkunç olanı, etrafındaki dünyanın ölümüdür."Daha sonra sokaktan yükselen insan seslerini dinlerken böyle düşünüceksindir muhtemelen. Böyle bir durumda yaşamanın anlamı nedir ki diyeceksin bir de. "Ben yoksam hiç bir şey yok" fikri avucundaki bir tutam küle dönüşüp uçuverecek ve o zaman anlayacaksındır herşey giderse varoluşun bir anlamı olmadığını...

Az önce tüm dünya öldü. Sadece bir ya da iki dakikalığına... Ve ben dünyanın ortasında çıplak ayakla öyle dikiliyor gibiydim... Herkes ve herşey gitmişti...Korkmak ya da başka bir duygu değildi...Sadece tarif edemediğim garip bir histi...Öylece durdum...Ta ki hayat, bir kuş olarak pencereme konucaya kadar... "Hayat sürüyor" dedim kendi kendime "ve ben yaşıyorum..."

RESİM:http://www.deviantart.com