Bebekten katile

Nasıl korkunç bir ülkede yaşıyoruz… Birkaç gün önce kendine insan diyen bir insan yavrusu elini kolunu sallayarak Boğaziçi Üniversitesinin kız yurduna girdi ve elindeki jiletle uyuyan bir kız öğrencinin hayatını kararttı. Nedense adı açıklanmayan kız öğrenci elinde jilet kesikleriyle –başka yarası var mı kim bilir- şimdi hastanede yatıyor. Saldırganın yüzünün resmi çekilmiş. Bakalım yakalanacak mı. Cinayetler işleniyor, insanlar –tabi bir bölümü, hepsi değil- kızıyor, isyan ediyor, sonra bir tane daha oluyor.

Bu noktada Rakel Dink’i anmamak mümkün değil. Ne demişti Rakel Dink? “Bir bebekten katil yaratmak…” Bu katil bir zamanlar bebekti ve onun bir annesi vardı. Nasıl oldu da katil oldu, bir insan öldürdü?

Hrant Dink öldürüldüğünde cenazesine gitmek istedim, “Hepimiz Hrant’ız” demek değil fakat Ortodoks papazların arkasına geçip yürümek düşüncesi beni rahatsız etti. Cenaze törenine geç kalarak o işi çözdüm.

Cinayet işlendiğinde bir devlet görevlisi basın açıklamasında “… tamamen milliyetçi duygularla…” diye açıklamada bulundu. Noktaları dolduralım.

“Katil cinayeti tamamen milliyetçi duygularla işlemiştir.”

Görevli böyle söylemiyor. Polisler, askerler –ki devlet görevlileridir- gülümseyerek katille hatıra resmi çekiliyorlar.

Şimdi düşünüyorum, bu hastalık –cinayet işleme hastalığı- sanki kişilerde değil de toplumda varmış gibi geliyor. Cinayeti işleyen Ogün Samast’ın azmettiricileri var. Sokakta lehinde slogan atan destekçileri var. Ogün Samast daha sonra Hrant hakkında okumuş, tanımış ve “bilseydim yapmadım” demiş. Cahilliğimiz bir yana, ne yani bir insan Ermeni diye ölmeyi hak ediyor mu? Bir can gittikten sonra geçmişler olsun, pişmanlık neye yarar? Ama bunu bile cezayı hafifletici sebep olarak görenler var.

Bu kişilere toleranslı yaklaşmak başka cinayetlere yol açmıyor mu? Başka insanların ölmesine sebep olmuyor muyuz? Okullarımızda nasıl bir eğitim alıyoruz ki bebekler büyüyünce katil oluyorlar? Aslında hepimiz Hrant Dink değiliz de biraz Ogün Samast değil miyiz?

9.8.2015 Pazar