Bedevi

Yemen’de Bedevilerle iç içeydik.

Evleri birbirlerine kurşun menzili uzaklıkta! Yüksek kerpiç duvarlarla siperlenmiş durumda.

Diğerlerine nazaran çok daha güzel bir evin yanında köprü yapacaktık. Malzemeyi götürdük, hazırlığa başladık ki, bir elinde çok güzel bir termos, diğer elinde tepside tertemiz bardaklarla orta yaşlı bir kadın yanımıza geldi, elindekileri bıraktı gitti.

Deve sütlü çay getirmiş. Bayıldık tadına!

Biraz sonra 20-25 yaşlarında bir genç geldi yanımıza. Meğer o ev Ma’rib Kadısının eviymiş. Oğlu da muallim; yani öğretmen!

Yapacağımız köprünün yeri evin arkasına yakın bir yerdeydi. Ona, eğer isterse evin girişine yakın bir yere köprüyü yapabileceğimizi söyledim!

“Devlet bilir!” dedi!

Şaşırdım!

Başka yerlerde Bedevilerden ne çekmiştik. Silahı dayıyorlar, takımlarımızı alıp gidiyorlardı.

“Çalışmayın burada!” diyorlardı.

Öğlede arazide bir bekçi bırakıyoruz yemeğe gidiyoruz. Birini bıraktık. Dönüşte yemeğini getirdik ama baktık ki evden ona çok daha iyi yemekler getirmişler, yemiş!

Biraz sonra yeni bir termos geldi! Bu kez sade çay!

Muallim bizi sevdi! Yanımızdan ayrılmıyor.

Bizim millî maçımız vardı bir gün. Radyo istedik maçı dinlemek için. Koştu getirdi. Hatta kanalı da o buldu.

O civardaki Bedevilerin geçim kaynağı Karpuz. 15-20 kilo ağırlığında uzun karpuzlar oluyor orada. Bol sulu! Bedava karpuz verirlerdi bize. Testereyle keser yerdik!

Korkuları vardı yaptığımız işten dolayı. Yarın buralar biterse devlet onlardan vergi alabilirdi. Adamlar artezyeni vuruyorlar, üç beş yıl çıkan suyu kullanabiliyorlardı. Ne gerek vardı kanallara?

Ama koca Ma’rib barajı boşu boşuna mı yapılmıştı?

Ne zaman ki barajdan su geldi; etraf çok daha farklı yeşerdi, anladılar barajın kıymetini!

Bedevi, herkesi önce tehlike olarak görüyor. Senin ona tavrının olumlu olduğunu sezdiği an işler düzeliyor.

Buna çok şahit oldum ben.

Bedevi’yi Medeni topluma kazandırmak için önce empati, sonra diyalog ve sonra da eğitim şart!

Bunu anladım.