Beklemek ve aşk arasında bir yer

''Seni kendimden bile daha çok seviyorum ! Bunu söyleyebilirsem kendimle barış içinde yaşamayı sürdürebilirim; Çünkü bu aşk beni esir aldı.''

Son iki haftadır okuduğum kitabın arka sayfasında yazılı bu dizeler.. Kitabı bitiremedim henüz.. Okurken aklımda bir sürü şey çağrıştırdı; Beklemenin adının da aşk olabileceğine inandırdı beni.. Sevdiğin bir insanı günler, haftalar, aylar ve hatta yıllarca beklemek.. Geleceğini bilmeden umud etmek. Önce bunun çaresizlik olabileceğini düşündüm, sonrasında ise fikrimi değiştirdim. Düşündüm de ; Bazen sabırsızlıkla hareket ediyor, düşünmeden ne hissettiğimizi koşuyoruz, sürükleniyoruz hayatın ardı sıra...

Bazılarımız da çok acele etmiyor; hatta çok az insan farkında yaşadıklarının, hissettiklerinin.. Sevdiği bir insana sevdiğini söyleyemeden doğru zamanı beklemek, büyük sabır olmalı. Kolay olmamalı. Sizi bir aşk rehin alırken siz sadece bekleyiş içerisindesiniz.. Sonunu kestiremeden, tahmin edemeden ne olacağını. Akıntının ulaşmak istediğiniz kişiye sizi ulaştırıp ulaştıramayacağını bilemeden, sürüklenirsiniz...

Aşk bir bakıma da özlem'dir. Birini özlemle beklerken , hayatınızda kalan diğer herşeyin anlamını yitirdiğine şahit olursunuz. Anlamaya çalışarak, bunu neden yaptığınızı, bu acıya, bu belirsizliğe neden katlanmak zorunda kaldığınızı sorarsınız kendinize..

Devam edeceksiniz ki bu aşk sizi rehin aldıysa eğer...