Beklemek

Nezaman denizden karaya çıktım. Balık olduğumu anladım. Benim denizdeki korkum sadece köpekbalığıydı herkesi yiyebilirdi onun için kan vazgeçilmezdi. Dışarı hayat yaşanacak gibi bana lazım olan bir bardak su dedim ama değilmiş. Onu bulmak zormuş. Önce balık olduğunu unutturacaklardı, sonra balık olduğundan suçluluk duyacaktın. Yaşama hakkın elinden alınacaktı.

Nezaman diğer balıkların yaşadıklarını gördüm. Deniz aramaya başladım kendimi atmak için. Fakat geç kalmıştım hem kara da hem de denizde yaşam kalmamıştı bana. Bana yakışan yunuslar gibi bir tekneyle yarışıp. Sonunda teknenin arkasında kalıp onur meselesi yapıp son vermekti hayatıma. Balık aklı dedikleri aslında anında unutmaz. Sadece bilmediği hayatı yok saymaktır. Onun için ne denizde olup karayı özlemek, ne de yaşamayacağımı bilerek kara da olup denizi özlemem gerekiyordu. Bunu başaramayacağımı bilerek son veriyorum, nefes almaya. Yok olma hakkımı kullanıyorum bugün için…