Bekliyorum

Bazen diyorum ki, hani en vurgun zamanları vardır ya insanın... Zifir karanlıklara gömüldüğü. Avazı çıktığı kadar sustuğu. Hani hep birilerini ya da birşeyleri beklediği, onu hayata bağlayan, şefkatle saran... İşte öyle bir zamanda çıkıp gelse derim. Bana ferah bir soluk alma fırsatı verse.

Mesela sıcak mı sıcak bir ege akşamı... İskeleden ayaklarımı uzatmış bir yandan demleniyor bir yandan da yıldızların eşsizliğine anlam katmaya çalışırken gelse. Yahut tam bu sıralarda gözpınarlarımın çağladığı bir anı denk getirse. Derin iç çekişlerimin yarattığı dalgaların kıyıya vuruşunu dinlerken...
Yaratıcıya şükretsem o an. Bana bu güzelliği bahşettiği için.

Ya da bir gece ansızın uykudan kan ter içinde uyandığımda çıkagelse.

Hiç yaşanmamışlıklara sürüklese beni. Hayatın farklı renklerine kavuştursa. Kalp atışlarımın cüzi bir yoğunlukta arttığını hissedebilsem. Kimsesiz bir çocuğun başını şefkatle okşayan bir eli hisseder gibi.

İçimdeki okyanusta sığınacak bir liman olsa. Kıyılarını hırçın dalgaların dövmediği... Sade bir liman.

Belli ki bir özlem var bu işte. Aklınıza takılacak belki "nedir bu çıkıp gelmesini beklediğin" diye.

Bu kısacık satırlara sığmaz bu özlem belkide. Sığdığı kadar işte... Aklınıza takılan o muhtemel soruya da bir cevap vereyim müsadenizle. Bu kadar özlem neye?

Sevgili..? Hayır değil.
Dost..? Hayır.
Anne, baba..? Değil.

Özlediğim huzuru bekliyorum yüreğime...