Belki de...

Küçük yaşta başladım yanlış yapmaya,

Büyüdükçe yanlışlar doğruları götürdü teker teker…

Zamanın akışına karşı koyup ardıma baktığımda,

Bir doğrum bile kalmamıştı geriye…

Bir gün yataktan kalktığımda yine

Hüzünlüysem, bitkinsem, kırgınsam, yorulmuşsam artık

Hiç durmam bu şehirde.

Belki yavaş yavaş adımlarımı büyütür, hızlanırım

Sonra koşarak uzaklaşırım dönmemek üzere…

Belki kendimi yine karanlığın içinde

Son kez ağlayışlarımda bulurum…

Belki mumumu yakarım yine,

Onun ateşinde ısınırken, eridiği gibi içimi eritip, ışığıyla umutlanırım…

Belki de alırım elime telefonu,

Aramaya çalışırım tekrar…

Ama yapamam !

Arayacak bir kişi bile yokken aklımda, kimseyi arayamam ki zaten…

Belki de yeter derim kendime.

Bu sefer bitti, dök içini ağla

Saklama gözyaşlarını…

Ağlamak zayıflık mıdır?! Bilmiyorum.

Ama yeter dedim artık!

Giderken bulurum sonra kendimi çook uzaklara...


Vie Belle
Buse Beyazıt...