Ben! Ben de değil idim!

Gül idim, çiçek idim,  

Dalından koparılıp soldurulmuş idim,  

Al kanlara boyanmış yürek idim,  

Kanaya kanaya bitmiş idim. 

Tavan arasındaki eski sandığa saklanmış idim,  

Kapılar kapalı, içeride çaresiz idim,  

Tozlu raflarda unutulmuş idim,  

Paslı zincirlerle bağlanmış idim. 

Gönül bahçelerinde, kurumuş idim,  

Ben, ben de kaybolmuş idim,  

Ben, beni artık tanımaz idim,  

Ne bir dost eli, ne de sevgi bilmez idim. 

Boşlukta sallanan salıncak idim,  

Gözlerimi herkesten saklar idim,  

Yaşlarını kimseler görsün istemez idim,  

Hayattan koparılmış dal idim,  

Baharları hiç bilmez idim,  

Hele ırmakların çağladığını görmez idim. 

Sevdanın yüceliğini yıllardır kaybetmiş idim,  

Rüzgârlara sitemkâr idim,  

Kısacası ben hayata küsmüş idim,  

SEN gelinceye kadar,  

Ben, ben değil idim. 

Ayşen Arslangiray Kura