Ben de tenha kadınım

Güzel yürekli adam...
Kırgınım, mutsuzum
Ya da ne farkeder mutluyum desem...

Sakın yanlış anlama, sana değil bu kırgınlığım.
Kendime...

Sen yalnızca bu karmaşıklığımı anladığını anlat.
Beni önemsediğine dair bir işaret ver sadece...
Bana güven,
samimiyetime inan,
beni dinle,
ve hissettir,
hepsi bu...

Yani sen de ''bana beni anlat''

Sahi anlatır mısın?
Şaşırtır mısın bir kereliğine de olsa?
İster misin ummadığım anlarda, umulmadık derecede mutlu olmamı?
Yalancık da olsa anlık değer verir misin bana?
Yapar mısın bunu benim için?
..........
........
.....
Yapmazsın ki ...

Biliyor musun? beni kimse sevmedi...
Ya da sevdiler farkedemedim, zira hiç söylemediler...
Bu yüzden ürkekliğim, hırçınlığım.
İşte bu yüzden tenhalığım...
Bilemediler sevdiğimde neler yapabileceğimi, göremediler kabuklarımın altında saklı olan uysal kedi hallerimi.
Ve gark ettiler beni nihilist duygulara...

Desem ki şimdi;
''Keşke cebinde taşıdığın küçük çakmağın kadar değerim olsa''
Sen de desen ki;
''Zaten değerlisin çakmağımdan bile fazla''
Sanırım o an anlatamam hissettiğim mutluluğu kelimelerle.

Biliyorum, böyle bile demezsin ki...

Şimdi sakın bana ''bu kadar sıg düşüncelerde yüzemezsin'' deme.
Bu defa yine üzülürüm,
ama yine sana değil.
Başaramadığıma, kendimi anlatamadığıma.