Ben ve Hikayelerim

Yazamamak ne delice şey. Kafadan geçen binlerce düşünceden birini seçip de; hayır (!), seçip de olsa kolay (!), tutup da yazamıyorsun... Sorun burada... Bütün gün kafamda onlarca hikaye kurguluyorum, ama iş yazmaya gelince tüm hikayeler çalılıkların ardına saklanıyorlar. "Hadi bırak şu kalemi de, yan gelip yatalım" dercesine, gizlice bakıyorlar. "Ama olmaz !" diyorum. "Hadi çocuklar, çekinmeyin. Ne size ne bana zara gelir bir kalemden." diyorum ve atıyor kafam. 

" Hadi ama bakın buraya! Dinleyin beni! Siz sadece kendiniz mi var sanıyorsunuz? Anlaşılan ben sizi fazla şımarttım. Oysa size zaman ayırmamalıydım. Evet, evet suç bende! Sizinle çok iyi şeyler başaracağımızı sanmıştım. Hıhh... Meğerse ne salakmışım... Ne güveniyorsun ki onlara? Yok yazılar yazacaklarmış, yok başkaları okuyacakmış, yok beni bilenler şaşıracaklarmış bizim yazdıklarımıza... Gördün mü güvendiklerini? Gördün mü seni nasıl yarı yolda bıraktıklarını? Aldın mı ağzının payını? Bir kalem görür görmez nasıl da saklandılar çalılıkların ardına... Bak gizli gizli seni gözetliyorlar, kalemi bırakmanı bekliyorlar... Çok üzdünüz beni yol arkadaşlarım. Halbuki ben sizle mutluydum. Gece gündüz, yemek yerken, su içerken, ders dinlerken, kitap okurken, duş alırken, hatta başkasıyla konuşurken bile sizle konuşuyor, ilk fırsatta soluğu sizin yanınızda alıyordum. Şimdi ise siz beni yarı yolda bırakıyorsunuz. Olsun canınız sağolsun. Zaten yapmam gereken dağ gibi birikmiş bir sürü işim var benim. Üzgünüm sizi yorduğum için. Artık gelmem yanınıza. Bir şey de beklemem sizden." 

Tam kalemi bırakmış ayağa kalkıyorken bir hışırtı çıktı. Durdum, kaleme dokunmadım yine de. Bekledim... Sonra aralarından biri "Hadi" dedi. "Git ne yapıyorsan yap gel. Seni bekliyoruz. Yazacak çok şeyimiz var. Daha hayallerini, umutlarını, şikayetlerini , başkaldırışlarını yazacağız.." Arkadan biri daha atıldı."Ben özgürlüklerin ve insan sevgin için bekliyorum." Göremediğim sadece sesini duyabildiğim bir tanesi " Ben de nefretlerin ve hırsın için bekliyorum." Sonra ardı ardına; " Ben annen ve ailen için", "Ben sevdiğin adam için. bekliyorum. Onu nasıl sevdiğini ve paylaştığınız hayatı anlatacağım.", "Bense en başından itibaren anne oluşunu ve çocuğuna olan sevgini bıkmadan usanmadan anlatacağım.", " Bense sıksık başarılarını ve mutluluklarını anlatman için geleceğim sana. Her istediğinde beni yanıbaşında bulabileceksin. Diğerlerinden daha sık çalacağım kapını. Hatta hiç gitmeyeceğim kafandan. Andım olsun sana!" ve bir sessizlik. 

Tam da vazgeçiyorken, isyan ediyorken, hatta kendimi bir güzel çikolata tedavisine hazırlamışken, her bir hikayem birbirinden daha istekli çıkıyor karşıma. Duygulanıyorum... İçim bir garip oluyor, boğazıma bir yumruk oturuyor. Onlar şaşkın, ben şaşkın bakışıyoruz... " Meğerse ne çok bağlıymışlar sana." diyor kalbim. " Bak ben bile yanıltıyorken seni; onlar, onlar seni sahipleniyorlar. Hadi durma! Bekletme onları. Git iç bir bardak su ve gel. Al eline kalemi, sarıl onlara.. İçine bastır, hatta ben ben bile hissedeyim onlara olan sevgini." 

Bir robot gibi yerine getiriyorum kalbimin söylediklerini ve şimdi doğru yerde doğru şeyi yapıyorum... Elimde kalemim yola çıkıyorum. Yok yok! Yola çıkmıyorum; yola devam ediyorum sadık arkadaşlarımla. Sırasıyla yapacak ve başaracak çok işimiz var. İyi ki varsınız ve iyi ki benimlesiniz dostlarım. Yolumuz açık olsun ...