Kaç kuruşsun mutluluk?

Küçük bir kız çocuğuyum havadaki kar kokusunu alan, bu kokudan mutluluğa yollar bağlayan.

Mutluluk?

Sahi mutluluğu kaça satıyorsun şekerci amca? Beş yaşında senden almıştım; bir avuç şeker kristalini atıp kocaman bir bulut çıkardığında sihir makinandan...

Ya sen baloncu? 23 Nisan'dı. Yağmur yağardı her yıl Çocuk Bayramı'mıza. Ve çamura bulanırdı özenle giydirilen külotlu çoraplarımız. Sabah bayram coşkusuyla geldiğimiz alanda vali-belediye başkanı amcalarımızı beklerken yorgunluğumuz coşkumuzu kovalardı da küçük yüreklerimizden, seni görünce unutulurdu tüm bu zorluklar. Kaça satardın o rengarenk neşeyi bize?

Allı-güllücü, açıkta sattığın macun şekerin içine nasıl karıştırırdın mutluluk zerrelerini, aklımız ermezdi... Daha çok renk daha çok mutluluktu sadece.

Markasız cam şişelerde sattığın sade gazoza tek bir leblebi şekerini attığımızda köpüren içimizdeki sevinç miydi yoksa; mahallemin bakkalı?

Saklandığı yerden çıkar mı bu küçük mutluluklar? Boğazıma kaçan leblebi tozunu öksürdüğüm gibi kuvvetle öksürsem çıkar mı içimdeki hüzün ve umutsuzluk tozları?