Bencilim

İnsanım. Bencilim. Alırım, hepimizin, kabul etse de etmese de doğasında olan bencillik, önce ben, duygusu; daha bebekliğimizde bizle yoğrulmaya, başlar. Annemize, babamıza hep bizle ilgilensin, bizle konuşsun, yedirip, gezdirip, uyutsun diye mızmızlanır dururuz. Bencilliği eğitim anlayışımızda körükler durur; çocukken, yemeğini çabuk ye yoksa kardeşine olmadı hav hava verir, ben yerim diyen yaptırımlarla, karşılaşır, evet ben hemen yemeliyim; yoksa başkaları yiyecek, alacak, yapacaklarla büyürüz. Herşeye sahip olmak, elde etmek, hep biz var olmaktır, derdimiz. Alırsak, hâkimiyet kurarsak, mutluyuz. Hiç karşımızdakini, diğer- i düşünmeyiz. İnsan olarak, kendimizi bildiğimiz içinde birbirimize karşı hep hafifletici sebeplerimiz, vardır, Ama ya, hayvanlara karşı olan bencilliğimiz! Onları; kuş, kedi, köpek, ben bunları seviyorum diye sahiplenip, daracık yaşam yerlerine hapis ediyoruz.

Sınırsız olan özgürlük alanlarını sırf kendi bencil duygularımız için daraltıyoruz, kısaca hayvanları insani yaşam ölçüleri içine sokuyoruz. Bir birimizle iletişimsizliği, sevgisizliği hayvanlarla gidermeye çalışıyoruz. Onlarla çok iyi dost oluyoruz; çünkü karşımızda bize muhalif olan yok, itaatkâr olarak programladığımız canlı var. Gerektiğinde savunmasız a karşı cezai önlemlere başvurabiliyoruz. Her zaman onların efendisi durumundayız. Sizce bunu hangi insan kabul eder! Gelin birde olaya tersinden bakalım (hayal edelim). Biz, tek başına, bizi sahiplenen, seven bir hayvan sürüsü içinde yaşayalım, tıpkı bizim gibi onlarda bizi sahiplenip, kendi yaşam alanlarına alsın! Evet arkadaşlarım gelin hiç değilse hayvan dostlarımız için DİĞER-i düşünelim İnsan insana anlaşmaya, sevilmeye, Dost olmaya, yönelelim. Koklaşa-koklaşa değil, konuşa –konuşa anlaşan, paylaşımcı bir toplum yaratalım.
 

canan