Bendeki sen

Biz ve sen derken yanılmışım. Neden daha henüz doğmamış duygulara isim koymaya kalktım bende bilmiyorum.
Yaşanan onca şey yalnızca benim duyduğum öfkenin ağırlığıymış şarkılarda.
Ağrıları günden güne artan bedenim dayanamaz oldu artık biliyor musun?
Duygularımda eskinin saflığı, rüyalarımda ismini yürekten fısıldadığım beyaz perdeler de yok. ayaklarımın altında yine karıncalar dolaşıyor, basıyorum basıyorum da ezemiyorum ya en çok güçsüz bileklerime kızıyorum. Sevecenliğime, her gülüşümün altında sırıtan hemen hemen bütün gerçeklere kızıyorum.
Meğer sana elveda diyemeyişim kendimeymiş... Aylarca kendi korkaklığımdan seni; kendi pislikliğimden de kendimi korumaya çalışmışım. Yağan yağmurun her damlasından gözyaşlarımı, kokladığım her gülün renginden tenini sarmışım. Açık bıraktık ya kapıları, bir sen giremedin içeriye sanmışım.
Utanmadan görmediğim yaşanacaklardan seni; bulamadığım, aslında hiçbiri birbirine benzemeyen aşklardan tutunacak dal aramışım da hiçbir yaprağını sayamamışım...
Ancak zavallı ki yüreğim yine seni özledi. Varla yok arası sen; dünümde biten, yarınımda başlayan, bugünümde sönen sen!
Her bir haykırışta avuç dolusu kustuğum, aslında ne yazdığımı ve ne söylediğimi bilmeyen bana bir ben olmuşsun da seni boşu boşuna aramışım. Yüzler artık kızarmıyor sevgili... Dertler benim bile olamıyor.