Gidenler. Elimle gönderdiklerim

Nefretle sevgi arasındaki ince çizgiye sen düşürdün beni.Kendi bencilce isteklerin yüzünden, vazgeçtin sevgimden.Sana duyduğum şey kırgınlık değil sadece...İçimdeki öfke anlatılmaz.

Çocukken de şaşardım, halen şaşırıyorum iki lafınla bir bakışınla canımı yakmana...
Ne kadar da haklıydın kendince benim mutsuzluklarımın seni mutlu etmesine.
Alıştım aslında arkamda olmamana da, yanımda da mı değildin?Kahramanlarımı hep başkalarından seçtim biliyor musun?Sen benim hiç kahramanım olamadın...Yazık...Çünkü ben sonsuz güven duyarak arkamı dönüp gidemedim sana.Ben hiçbir zaman "o halleder bu işi" diyemedim.Çünkü senin hayatın benim ayağına dolanmamalarımdan ibaretti.

Ben sana ne yapmıştım ki bu kadar, sevgini hak etmeyecek kadar?
Kaç kere utandırdım seni, kaç kere üzdüm?
Suçum doğmuş olmak mı? İnan bana elimde olsa gelmezdim, sana zehir etmezdim hayatı. Benim mutluluğum üzecekse seni bu kadar, kabul ediyorum her zaman gözyaşını seçeceğim.

Benim için neyi feda ettin? Benim için nelerden vazgeçtin? Bu kadar mı bencilce yaşadın sen?

Şimdi benim olan tek şeyi, bana ait olan tek şeyi de alırken elimden yüreğin sızlamayacak biliyorum. Hayallerimi alırken de sızlamamıştı, ümitlerimi de, renklerimi de... Yalnızlığımı bile almıştın ya elimden, keşke buna dokunmasaydın.

Bildiğim tüm renkler senin cümlelerinde soldu.
Umutlarım yok artık, hayallerim zaten çoktan terketti beni.
Kimsem yok biliyor musun?
Başım sıkışınca güvenebileceğim kimsem yok benim!
Sırf bu yüzden hiçbir zaman istemedim seni zor günümde. Sana nefesim kadar ihtiyacım varken, sen diğerleri için nefes tüketiyordun.

İşte bu kadar değersizim, bu kadar görünmezim sende...Sırtında yük, kalbinde sızıyım ben...Bu asla değişmeyecek.

Hayatımda en çok sevdiğim adama; BABAMA...
Sen affetsen de bir gün kendini, ben seni asla affetmeyeceğim, canımı bu denli yakmanı affedemeyeceğim...