Beni anlamıyorlar

İlk aşkın, ilk dostluğun, ilk arkadaşlığın ve hissedilen ilk zevkin kenarında gezinirken izin almıştım aslında onlardan. Çocukken üstüm başım çamurlu geldiğimde azar işiteceğimi bile bile sırıtırdım yüzsüzce onlara. Genç bir kız olmamın dışında değişen bir şey yoktu aslında ruhumda. Ben yine onların yaramaz kızı değil miydim?. İstediklerinde sen hala bizim bebeğimizsin diyerek sevmiyorlar mıydı beni? Her defasında bana çok güvendiklerini ve benden gurur duyduklarını söyleyen çok sevdiğim bu insanların beni korumak adına sırtıma yükledikleri ağırlığın altında ezildiğimin farkında olmamaları beni çok üzüyordu.

Böylesine önem verdikleri kavramların, yaşamın kaygan zemininde kaybolması halinde, onlarla sırlarımı rahatlıkla paylaşmanın kapılarını farkında olmadan bir bir kapatıyorlardı. Anlatmak istediğim, anlatacağım, sormak istediğim soracağım, yaşamak istemediğim halde yaşayabileceğim olayların tedirginliğindeki anlamsız mutsuzluğumun anlaşılamaması, beni anlayabilecek dostlar aramama sebep oluyordu zaman zaman.

Çocukluğumdan koparak genç bir kız olabilmenin heyecanı ve coşkusunda yaşadığım ilklerimin ve ruhumun derinliklerine hapsettiğim anlatamadığım sırlarımın ortağı olacak özgür bir ruhun ışığında karanlıktan çıkabilmeyi hayal edebilmek son çıkış yoluydu belkide. Anlaşılamamanın dalgalarında kaybolurken, anlayabilenin koluna yapışmanın doğruluğunu anlatabilmek çevremdekilere nefes nefese hayata dönme noktasında talihsizce bir çırpınış gibi geliyordu bana. Gerçek sevginin ve dostluğun maskesinde dolaşan kötülüklerin belirli kurallarla korunduğu çerçevelerin içine konulmaya çalışılan sahte mutluluk resimlerinin rağbet gördüğü bir yaşama isyan ediyordu yüreğim. Beni anlamıyorlar diye haykırdığımda ise sadece susmak zorunda bırakıldığımı düşünerek ağlıyordum sessizce. Ailemin ve yakınlarımın paylaşım listesinde olmayan acılarımı sorgulamaya devam etmek zorundaydım yeniden ruhumun derinliklerinde.