Buz gibi şimdi kalbim...

Akşamlar böyle biter, hep böyle dertli biter..
Evli evine gider, kuşlar yuvaya döner..
Birde sen gitme
Birde sen gitme içimden..
Yaralıyım ben...
Giden bu yolculardan, en çok ben şanssızım.
Nekadar çok yaşadıysam, okadar yanlızım...
Birazda sen ağla, ölürken bile hasretim sana..
Bir tek sen anla....

Bir Ahmet Kaya parçasıydı..

Hayat mı? sahnenin en görünen yerindeyim.. Ama nedendir bilemiyorum yordu beni bu sahne. Omuzlarıma yüklenen bu rol sıktı beni yıllardır.. Şöyle bir bağıra bağıra ağlasam, geçer mi dersiniz? Geçer demeyin, geçmedi... Kaç kere denedim hafifler miyim dedim ama ağladıkça saklandım, ağladıkça daha bir kimsesiz kaldım... Sahne öyle bir hazırlanmıştı ki ben geldiğimde, düzensizdi ve sevgisiz.. Kimse karşılamadı ve bu yanlızlığa kimse uğurlamadı beni.. Hoşgeldin kızım demiş miydi babam yada annem, bunu bilme şansım hiç olmadı. Şimdi şanssızlıklarımı sorguladığımda, hiç boşuna uğraşma bir hoşgeldin diyen yoktu sana, şimdi şansını zorlama diyorum bu koyu yanlızlığımla..

Büyüyünce unuturmuş insan, hafiflermiş yüreğindeki sancılar derlerdi ve ben buna inanırdım. Kolayıma geldi benim hesapsızlık yada affedince yüküm hafifler sanırdım. Değilmiş öyle, büyüdükçe yüreğindeki sancıda büyürmüş ve affetmek hiç de adil gelmez olurmuş.. Bunu yeni yeni öğrendim...

Hani çocuklar sorar ya, ben nasıl oldum diye? Leylek hikayesi anlatılır o yaştaki çocuğa.. ben soracak kimse bulamadım çevremde ama şimdi kendi kendime cevaplıyorum bu soruyu, beni leylekler getirmiş olmalı anne....

İlk defa kızgınlığımı yazıyorum burada ve ilk defa aşamıyorum eskide kalmış o yılları... Buz gibi kaldı şimdi kalbim. Her yokuşta, ayağım takıldığında yok işte uzanan bir eliniz. Beni kim anlayacaktı ki sizden çok, kime emanet ettinizde ben kayboldum... Düştüm de kendim kalktım, yaralarımı kendim sardım... Siz yokken ben acıktımda, kendim doyurdum ruhumla birlikte karnımı.. yaptım işte bişeyler bu sahnede, elimden ne geldiyse...

Acıma gülmek alışkanlığım olduda, sizi bilmediğim için kime çektim acaba ben??
Yinede bu belirsizliğe rağmen sesimi çıkarmıyorum...
Bu sahneyi terk edip gideceğim birgün, isterdiniz ki hakkımı helal edeyim..
Bunca sızıma rağmen yolunuz açık olsun, gönlünüz huzurlu...
Buz gibi kaldı şimdi kalbim...