Beni bana anlat desem...

Bir varmış, bir yokmuş masalımsı bu şehirde yaşayan iyi yürekli kahramana, günün birinde ''beni bana anlat'' dedim.
Oturduğu koltuktan sadece başını kaldırdı, ellerimi avuçlarına aldı

ve,

Sıcaksın...
İçtensin...
Saf ve masumsun...
Biraz hırslı...
İyi niyetli...
Çokça kırılgansın...
Biraz çocuksun, biraz kadınsın...
Bazen de beyaz ama daha fazlaca siyahsın...
dedi bir çırpıda, hiç duraksamadan.

Sustu,
......

Sonra derin bir nefes aldı,
ve devam etti...

Hayatımın en güzel kahvesini birlikte içtiğim prenses.
Nelerindi seni bana bu kadar sevdiren.
Bağlayan, vazgeçilmez kılan.
Kimi zaman düşündüren, kimi zaman kzıdıran ama daha çok güldüren...
İşin tuhaf tarafı kendi kendini saklatan...
Ve neden alamıyorum kendimi senden,
ve neden yüreğimin rotası şaşıyor her defasında...

Sahi !
Neden seviyorum seni bu kadar ?

Avuçlarının sıcaklığını elimde hissederek ''Bilmem'' dedim usulca.


Belki;
Sıcaklığım,
içtenliğim saf ve masumluğumdur...
Biraz olgunluğum,
belki de,
fazlaca olan çocuk yanımdır.
İyi niyetim, sabrım
Ama en çok da kırılganlığımdır...
Bir gün fırtınalarım, boralarım,
Diğer gün süt liman oluşumdur.
Kimbilir..
dedim gülümseyerek.

Yine sustu,
........
Düşündü ve sonra,

Hepsi senken, hangi birinden vazgeçebilirim ki.
Yüzümdeki çizgilerim kadar benim olan, sol yanımdaki acım kadar gerçeğimsin...