Beni Güzel Hatırla

“Acıların umutları yok ettiği anda, umutları yeşertecek bir sevgiye ihtiyaç duyarsan, ben hep o bildiğin adresteyim.”*

Birlikte bir hikaye yazdık seninle. Farklı duygularla yazsak da ortak paydamızın aynı olduğu bir hikaye.  İkimiz de yazdıklarımızın bir gün gerçekleşmesini umut ediyorduk. Olmadı…

Bizim hikayemiz.

Kelimelerimin hep seni anlattığı, kelimelerinin  beni yeniden yarattığı.

Yıllar boyunca milyonlarca sözcük biriktirdik. Sevgiye, ayrılığa, kırgınlıklara, öfkeye, mutluluğa yol açan; üzen, sevindiren, ağlatan, güldüren sözcükler. Bazen yanlış anladığımız, bazen hiç anlamadığımız, bazen anlamak istemediğimiz…

Kavramlara yüklediğimiz farklı anlamlar yüzünden  yazdıkça incittiğimiz, incindiğimiz, mutluluğun doruklarında gezinirken, birdenbire mutsuzluğun dip akıntılarına kapıldığımız tuhaf ama ikimizde de bağımlılık yaratan bir hikayeydi bu.

Bu hikayede kendini bana nasıl anlattıysan öyle sevdim seni.

Sana bir şey ilave etmem, yüklemem gerekmiyordu.

Kelimelerin tam karşılığıydın sen.

Mükemmeldin!

Ama büyük bir özenle içinde sakladığın, kimselere göstermediğin o tatlı, sevecen küçük çocuğu da görüp sevdim ben.

İçindeki arzuyu, tutkuyu açığa çıkaran sıcacık sevgi dolu sözcüklerini olduğu kadar, beni üzen, boşluğa bırakan, savuran sözlerini de.

Ve yazdığın her kelimeyi, her heceyi, her harfi.

&

Tıpkı Ortega’nın kitabında anlattığı gibiydi her şey. İçimdeki sevgi ayrıntılarla beslenerek küçük adımlarla ilerliyordu. Sağlam ve sakin. Bugün hâlâ içimdeki o güçlü sevginin habercisiydi o adımlar. Her kelime, her sözcük sevgi duvarıma yeni bir tuğla ilave ediyordu.

Sevmek tarifsiz güzeldi.  Ama severken insan farkında olmuyordu yaptığı hataların. Ben de farkında değildim ve sen yavaş yavaş uzaklaşıyordun, bilmiyordum… Uzun bir aradan sonra döndüğüne sevinmişken, aslında dönmemek üzere gideceğini de.

Güzel olan her şeyin çabuk bitmesi, mutluluğun kısa ömürlü olmasından mıdır, bilinmez. Bilinen o ki, her güzel şeyin bir gün bitecek olduğunu bilmemize rağmen, bunu çabuklaştırma telaşımız…

Bunu neden yaptığımızın bir açıklaması yok.

Sanırım biz sözcükleri tükettik!

Bu yüzden hikayeyi belki de en güzel yerinde bitirdik.

Her şeyi güzel hatırlamanın tek yolu da bu galiba.

Beni güzel hatırla…

Ve bir gün “umutları(nı) yeşertecek bir sevgiye ihtiyaç duyarsan, ben hep o bildiğin adresteyim.”

*Attila İlhan

*Arşivimden güncellenerek.