Beni ist-emiyor!

Yiyip bitiriyorsun beni İstanbul!

Ve sonra kusuyorsun beni basbayağı.

Ne verdim sana da mideni bozdum anlamıyorum.Hep sevdiğin bakışlar,hep takdir etme,hep güzel davranma dışında ne yaptim ki sana?

Yerlerine çöp atmadım,çöpleri çantama doldurdum.Vapurlarına bile ihanet etmedim.Canını sıkacak birşey yapmadım.Sadece bir kez küstüm sana onda da bana küstün sandım. Bu kadar mı kin tutarmışsın be İstanbul? Bu kadar mı ülseratif bir durum yarattım sana.?

Herkesin ağzında ciklet gibi “Gidicem bu şehirden”varken, ben hep bir gün batımına sattım bu lafları.Manzaraya karşı rakı içenlere “Hakkını vererek için.Alınır” mesajları bıraktım.Salacağın nefesini anlata anlata hissettirdim Başkentteki arkadaşlara.Gelip de benle muhabbet edemediklerine değil seni yaşayamadıklarına dertlendiler.

Bana verdiğin herşey için teşekkür ettim.Yağmurunu da ,güneşini de sevdim.Dalganı da durgunluğunu da...Hani derler ya ,taşını da sevdim toprağını da...Yeri geldi trafiğinde bangır bangır AC/DC dinleyerek araba kullanmayı sevdim.Hiç birşeyden şikayet etmedim.

Ne yaptım da beni kusuyorsun? Niye hazmetmiyorsun.Bir soda versem iyi gelir mi İstanbul?Neden beni içine almıyorsun? Ben sana bu kadar aşıkken neden senden nefret etmem için elinden geleni yapıyorsun...

“<ı>Seni hiç sevmedim.Sana hep yalan söyledim...Bir hevestin benim için Hahahaha!” repliği duyuluyor boğazının derinliklerinden.İnanmamı nasıl beklersin?Bu nasıl bir vicdansızlıktır? Nasıl bir acımasızlıktır? Seni sevene saygın yok mu hiç senin?

Senden vazgeçmemi istiyorsun ,anlıyorum bunu artık..Ama maalesef bunu yapamam.Barındırdığın anam,babam,evladım,sevdiklerim var sende...Kusura bakma ama sen beni istemiyorsun diye onlardan mahrum kalamam İstanbul!

Pierre Loti’ye gitmedim diye yapmıyorsun değil mi bunları?Bir sebebi olmalı beni istememenin.Bunu bana söylemelisin.Ben seni ve seni yaratanı sorgulamazken beni alt etmeye çalışman hoşuma gitmiyor...

Benden güçlüsün bunu biliyorum.Niyetim yok senle aşık atmaya.Ama ben haddimi biliyorsan sen de bil,ne olur?Ne olur benle uğraşmasan bu kadar.Bıraksan kendi halime beni.Ne yardan ne serden demesen bana.

Şu kalemi her elime alışta senden bahsediyorum.Neyi ispat etmemi bekliyorsun daha? Ben bana verdiklerine şükrederken sen neden test edip duruyorsun beni?

Bana verdiğin hediyeler de var.Onları da mı geri istiyorsun benden...Veririm peki! İstiyorsan onları da geri veririm.

Ama İstanbul neden yapıyorsun bunları bana? Paylaştığımız onca şey varken neden silip atmamanı istiyorsun benden herşeyi?.Bütün anıları? İlk kez denizi geçişimi? İlk kez öpüşümü,ilk kez caddelerine karşı isyan edişimi,ilk kez büyüklüğünü görüşümü,ilk kez senle ilgili bir şarkı duyduğumda ağlayışımı...

Seni sevmekten başka tek yapabildiğim nefes almaya çalışmaktı.Nefes alıp vatana,millete,anama,babama,sevdiklerime,sana ve kızıma hayırlı bir insan olabilmekti...Bunun için nefes almam gerekiyor İstanbul! Neden ağzıma tıkayıp tıkayıp duruyorsun nefesimi? Neden?

Bak! Elalem sevdiği olmadan sana düşmanken ben hep sana sığındım...Hep senden aldım hayat sevincimi...”Varsın O olmasın.Sen vasın!” dedim.Garanti miydin benim için?Buna mı bozuldun senelerce? Bana mı alındın? Çok mu uzun sürdü varlığının garantisi..Taşıyamadın mı,çekemedin mi nazımı?

Ben sana naz yapmadım ki İstanbul! Ben seni kayıtsız şartsız sevdim...Her kadehimi önce sana kaldırdım...Sen olmasan ben yoktum,biliyordum bunu...

Benim hatam doğrudur..Dost bildim seni.Hep kucak açacaksın sandım bana...Bir ara-ne zamandı hatırlamıyorum- bana hep yanımda olacağını söylediğini sanmıştım..Yanlış duymuşum..Yanılmışım...Kanmışım ya da...

Şimdi bir dur ve bana yaptığına bak İstanbul!

Sana olan inacımı yitiriyorum..Bunu bil!

Ya artık uğraşma benle ya da yardım et..

Oyun oynama benle...

Seninsem “seninliğini” bileyim,hevessem “hevesliğimi”...