Benimle-Gerçekletirilen-İlk-Röportaj

Turan Yalçın-Bize kısaca kendinizi tanıtır mısınız? Eğitim seviyeniz nedir?  

Rukiye Türeyen-Ben,1980 doğumluyum. Sakarya’da yaşamaktayım. Üç aylıkken geçirdiğim menenjit hastalığı nedeniyle yatağa bağımlı engelli olarak yaşıyorum. Ellerimi kullanamadığım için okula gidemedim.

Turan Yalçın-Engelli olma hikâyenizi anlatır mısınız? 

Rukiye Türeyen-Hikâyem çok küçük yaşlarda başladı. Menenjit hastalığı sonucu spastik engelliyim. Hiç kalkamıyorum. Bu nedenle bütün ihtiyaçlarımı annem karşılıyor.

Turan Yalçın-Ailenizden bahseder misiniz? Ailenizin engeliniz konusunda size desteği nasıldı?

Rukiye Türeyen- Dört kardeşim var. En büyükleri benim. Annem dokuz yıl önce iki beyin ameliyatı geçirdi. Allah’a çok şükür şimdi iyi fakat bazı hormonel ilaçlar kullanarak, hayata tutunuyor. Babamı, akciğer kanseri 1,5 yıl evvel çekip aldı ailemizden. Onun yokluğunda devam ediyoruz hayata. En büyük şansım, ailemin bana, diğer dört kardeşime nasıl davrandılarsa öyle davranmaları. Ne annem ne de rahmetli babam hiçbir zaman dışlamadılar beni. Kardeşlerim benden utanıp, eve bir arkadaşları gelince köşe bucak kaçırmadılar. Aksine yanıma getirip, “bu ablam.” dediler. Bu bir engelli birey için, çok önemlidir.

Turan Yalçın-Türkiye' de  bedensel engellilerin genel sorunları nelerdir sizce? Ve çözüm yolları nelerdir?

Rukiye Türeyen-Yüksek yapılar sorunlardan bir tanesi.Engelliler yok sayılarak inşa ediliyor binalar.Binaların asansörü veya engelli rampaları ile ilgili ciddi bir eksiklik var.Çözüm ise kısa ve net duygudaşlık yeteneği.Mimar arkadaşlara öneririm bu anlamlı yeteneği.

Turan Yalçın-Engellilere toplumun olumsuz bakış açısını, engelliler nasıl değiştirebilir?

Rukiye Türeyen-Bu konuda engelli bireylerin bir şey yapabileceğini düşünmüyorum. Çünkü ne yaparlarsa yapsınlar, sonuç yine acınmak. Biz engelleri görünce,“ah canım daha gençmiş.”Nidaları koparmaları. Farkındayım umutsuz konuştum ama durum bu ne yazık ki.

Bence toplumun kendi kendine bir şeyler yapması gerekiyor. Mesela bol bol islami yönden engellilerin, Allah katında nelere sahip olduklarını araştırabilirler. Böylelikle bakış açıları değişmiş olur.

Turan Yalçın-Engelleri aşmak için engelliler ve aileleri gereken çabayı gösteriyor mu sizce?

Rukiye Türeyen-Bazıları çaba gösteriyor, kimisi de susup oturuyor. Neden peki? Çaba gösterenler en büyük örnek onlara. Gösterilen çaba, görülmüyor ya da görmezden geliniyor.

Turan Yalçın-Engellilerin toplum tarafından anlaşılmamasının sebepleri sizce neler?

Rukiye Türeyen-İnanın bende bilmiyorum neden anlaşılmaz olduğumuzu. Aslında hiçte anlaşılmaz değiliz. Anlatılmak istenilen belli, EŞİTLİK. Büyük harfle yazdım ki; anlaşılsın diye. 

Turan Yalçın-Engellisine  sahip çıkmayan toplum nasıl bir toplumdur sizce? 

Rukiye Türeyen-Ahlaktan, edepten, zihniyetten yoksun bir toplumdur.

Turan Yalçın-Engellilerin eğitimlerini tamamlaması sizce onların hayatını nasıl kolaylaştırır?

Rukiye Türeyen-Haklarını bilinçli bir şekilde ararlar.

Turan Yalçın-Bu konuda başka neler anlatacaksınız? 

Rukiye Türeyen-Okula gitmek, o havayı teneffüs etmek her insanın hakkı olduğu gibi engelli bireylerinde hakkıdır. Bir şeyleri okumak bilgi sahibi olmak o kadar güzel ki, anlatamam. Bir örnek vereyim sizlere. Mesela ortopedik bir engelli birey düşünün tek başına yaşıyor ve hasta

Oldu. İlaç kullanmak zorunda, ismini bilmediği ilacı içebilir mi? Okumak bu yüzden önemlidir. Eğer ki, okula gitmeye imkânları yoksa Gazete yoluyla veyahut televizyonda haber başlıklarını okumaya çalışsınlar. Bende okula gidemedim ve haber manşetlerini takip ederek okumayı öğrendim. Yazmaya da bilgisayar aracı ile başladım. Ve buradan engelli arkadaşlarıma seslenmek istiyorum. Sakın pes etmeyin, mücadele edin ve inanın. Unutmayın zafer inananlarındır.