Bilmiyorsun hiçbirşey...

Ben ne zamandır seni düşünüyorum. Senin bundan haberin yok. Ne çok istiyorum yanında olmayı, seni dinlemeyi konuşurken. Sonra izlemeyi seni birşeyler yaparken. Ben ne kadar mutlu olurdum seni görme ihtimalimin olduğu günlerde. Belki de yanıma oturur da konuşuruz diye. Akşam olmak bilmezdi... Ne çocukça sevmiştim seni, neler düşünmüştüm. Öyle saf ve temiz duygulardı onlar, çoğunun ancak düşlerinde rastlayabilecekleri ömürleri boyunca... Sonra oturup şiirler yazdım, seninle başlayıp, seninle biten. Her dizesinde o içten sevgiden bahseden... Bilmiyorsun ki hiçbirşey. Sen ne denli duyumsuyorsan beni, ancak o kadarını biliyorsun. Gördüğün, duyduğun gibi anlamlandırıyorsun beni. Ne çok dua ettim sonra, benimle olman için, benim sevdiğim gibi beni sevmen için. Kaç gece uykusuz kaldım. Bilmiyorsun. Bilmeyeceksin de belkide hiçbir zaman. Belki seneler sonra anımsayacaksın beni, gelip geçen bir yabancıya baktığında. Belki de eski fotoğraflarla karşılaştığında. Birgün sen de sevilmek isteyeceksin, sevmek isteyeceksin. O zaman aklına geleceğim belkide. Benim şu an aklıma gelenler gibi. Birşeyler eksik olacak, eksik kalacak hep, sen olmadan. Ama zaman daha da hızla akacak, aylar, yıllar geçecek. Unutacağız hepimiz. Ben çok eskiden beri eksik olan birşeyleri aradım. Ne olduğunu da bilemedim hiçbir zaman. Sadece birşeyler yarımdı, eksikti... Her defasında bulduğumu sandım, ama bulamadım. Herkesi farklı sevdim, aslında sevgi de aşk da aynıydı. O nun kendisiydi. Çoktu, hem de pek çoktu... Hala da seviyorum herkesi. Ne kadar üzülsem de, paramparça olsa da içimdeki herşey, seviyorum. Vazgeçmiyorum sevmekten. Bilinse de bilinmese de... Böyleyim ben. Böyleydim, değişmedim, değişemedim. Yılların getirdikleri sanki dün gibi. Anılar öyle canlı duruyor zihnimde. Unutacağız desem de ben hiç unutamıyorum...