Bir an kayboldum!

Bir an kayboldum!

Günler günleri kovalarken sessizce,
Kim bilebilirdi içimde kopan fırtınaları.
Hayat bakarken gözlerimin içine,
Ben bilemezken içimdeki hüznü,
Kırıldı gönlüm birşeylere,
Sonra birden! " Bırak, gitsin"dedi aklım, "an"ları kovdum.
Yol verdim o " Birşeylere".
Umut vermek isterken herkese
Umudumu kaybetmekteymişim meğerse!
Bir tebessüm aldı kırgınlığın yerini.
Dönülmez yollarına düşmüşken ömrün,
Hayat bakarken gözlerimin içine, hadi devam diyerek,
Ellerimi uzatmışken umuda, başkalarının eli elimde,
Olur mu hiç ? Dedim, küsmeye, siteme.
Eğilip, yerden aldım bir koparılmış çiçek,
Onun adına özür dileyerek,
Teşekkür ettim "birşeylere",
Hayatın önemini hatırlattılar diye.
Günler günleri kovalarken sessizce,
Bir an kayboldum hüzün denizlerinde.
Esti ılık poyraz, çıktı güneş, gökyüzü masmavi.
Ah hayat, sen bakarken gözlerimin içine.