Bir anı

7 veya 8 yaşlarındaydım. Adana'da bir devlet dairesinin lojmanlarında oturuyorduk. Lojmanın bahçesi son derece güzeldi. Şirin bir süs havuzu, palmiyeler nilüfer çiçekleri resmi daire binalarının donukluğuna bir sıcaklık katıyorlardı. Lojmanlarda oturan ailelerin çocukları olarak bu bahçede oynardık. Depo görevlisi memurun oğlu olan Şeref'te bizim arkadaşımızdı.

Bir gün lojmanların ve resmi dairelerin ana çıkış kapısında bağırış çağrışmalar duydum. Birçok memur çalıştıkları odalardan çıkmış, ana kapının önünde toplanmışlardı. Çıkış kapısının merdivenlerinin en üst basamağında Dairenin Başmüdürü avazı çıktığı kadar bağırıyor ve bir memuru çok kötü bir tarzda azarlıyordu. Birden daha da ileriye giderek bu sessiz sakin duran adamı tokatladı. Bu tokatı yiyen adam sevdiğimiz arkadaşımız Şeref''in babasıydı. Çok efendi bir insandı, ama en alt kademede bir memurdu. Bu efendi adamın yediği tokat sanki benim suratımda patlamıştı. Babasının düştüğü bu durumu gören Şeref'le birlikte ben de yerin dibine geçtim. Bu durumu bir türlü hazmedemedim. Başmüdürün , çok iyi eğitim görmüş ve çok yüksek mevkilerde bulunmuş birisi olduğunu biliyordum. İşte bu okumuşluk ona , okuma imkanı bulamamış bir insana tokat atma hakkını sağlamıştı.

Çocukluk aklımla böyle düşünmüş ve okumanın ne demek olduğunu bu son derece insaniyet dışı olay bana anlatmıştı. Bu nedenle okumak ve sadece okumak hayatta tek gayem oldu. Bana kimse bağırmamalı, kimse emretmemeli diye düşündüm. Şanslıymışım bunda başarılı oldum ve amacıma ulaştım. Yani bana okumak veya tahsil yapmak hür olmayı ve bağımsız olmayı sağladı. Onun için eğitime çok fazla önem vermeli ve çocuklarımıza okumanın sadece ve sadece ilk tercihleri olması gerektiğine inandırmalıyız. Ama okumanın " adam" olmak için yeterli olamayacağını da anlatmalıyız.