Bir ben kaldım bana

Yaşadıklarımı çarptım, böldüm, topladım çıkardım ne mi oldu? Bir ben kaldım geriye, anlamadım. Matematik sökmüyor hayatta! 2+2=4’tür değil mi? Hayır!... Ben hayatın yalancısıyım, dört etmiyor… Ya beş ediyor ya altı… Ya diyorsun, ”İşte budur, tamamdır.” derken, ”Hooooop! Okus pokus, abra kadabra! Şapkadan bekliyorsun tavşan çıkacak ama!...

Ellerin bomboş kös kös dönüyorsun… Her kaybedişte insan elindekilerin kıymetini daha fazla anlıyor. ”Aman! Elimdekileri kaybetmeyim, onlar benim!” Ne komik! Hayatta ne zaman bir şeye sahip olduk ki sonsuza kadar?

Hiçbir zaman bir şeye ait ya da sahip değiliz. O bizden yana seçimini kullanmadığı sürece…

Baktım ki matematikle olacak iş değil, edebiyatı denedim. Bu seferde işin içinden çıkamadım. Edebiyat uç noktalarda oluyor. İnsanın akması için önce damlaması gerekiyor. ”Çok” olması… Ben “çok “ değilim, ”az” da değilim ya orta karar işte!…Orta şekerli kahve, kıvama gelmedik daha! Boyumuzun ölçüsünü de biliriz elhamdülillah!

Az gittim, uz gittim dere tepe düz gittim. Bir de arkama baktım. Baktım ki ne göreyim? Geçtiğim her yerde iz bırakmışım. Geçtiğim her yerin de bende izi var. Yeniden ve yinelenerek devam ediyorum hayata. Geçmişin kokusu üstüme sinmişken kesik kesik geçiyor anılar gözlerimin önünden film şeridi gibi. Bakışlar gurbetlikken kalakalmak…Tüm bekleyişleri susuşları alarak devam etmek lazım aslında, hoyrat rüzgarlara esir dudaklarım çatlak; bekliyorum hala… Konuşmaya gerek yok cıvıl cıvıl kuşların eşliğinde bir ağaç dalına çıktığında ve ordan dünyayı seyretmeye başladığında, hayat çok güzelll!