Bir büyük yalnızlıktır yaşamak

Ne kadar önemli bir kelime olduğunu, ne çok şeyi anlattığını bazen çok geç fark ederiz. "Güvenmek"... Kelime anlamı bile ne ağırdır oysa. Kime, nasıl, neden gibi sorular sorduğumuzda kendimize reel düşünmeliyiz. Hayattan ne bekliyorduk; ne hayallerimiz vardı? Ben bahçesi olan minik bir ev düşledim hep, mutlaka ağaçlar ve çimen olmalıydı. Sevmek için ruhum hazırdı zaten ve içinde çocuklar olmalıydı bu küçük şirin evin.

Hala aynı hayali kuruyorum. Ama bir farkla, artık beklemiyorum. Kendime bol bol soruyorum. Neden? Herkes ve her şey için artık kendime aynı soruyu soruyorum. Umut etmek için az mutluluk gerek artık. Gülümsemek için az sevgi gerek artık. Mutlu olmak için iyi bir eş gerek artık. Bütün bunların olması için güvenmek gerek artık.

Bunu yakın bir arkadaşım anlattı. Öyle mutsuzdu ki, tarif edilemezdi. Hiç farkında olmadan neler yaşamış, ne hale gelmişti. En çokta, "kim?" sorusunun cevaplarına içerlemişti.

"Bazen en acıtandır candan öte olan" dedi sessizce. "Hayata yeniden başlamak için gücüm yok" dedi.

O’na hep hak ettiği sevgiyi ve umutlarını bir sepet içinde sunmak istedim...