Bir daha okumam

İnsan kendi yazısını okurken ağlar mı? Yoksa hava yağışlı da, yanında kimse yok da, kara bulutlu gökyüzü gülüyor da, kediler toplanmış hep beraber sana bakıyorlar da ondan mı ağlıyorsun.?

“hoşça kal aptallığım” yazısını bir daha okumayacağım. Sanki kendi kendimi çiğ çiğ yiyorum. Sanki bir daha nefes alamayacağım. Sanki bir daha kafamı çevirip kimseye selam veremeyeceğim. Sanki “ne olur üzerimi kalın örtülerle örtün, sonsuza kadar uyuyayım “ diye bağıracağım.

-haydi şimdi bu bardağı kır

-neden bardağı kırıyorum?

-çünkü kırmanın kolay olduğunu göreceksin

-görünce ne olacak?

-kırmanın ,yıkmanın güç belirtisi olmadığını anlayacaksın. Gücünü , yaptıklarınla ölçeceksin, yıktıklarınla değil.

Deniz kurşun renginde, sabahları güneş doğmadan az önce eğer deniz kıpırtısızsa kurşun rengindedir. Kurşuni renkte deniz insanı kendine çeker. Sonu görünmeyen mağara nasıl derinliklerine seni koşturursa , kurşini renkte seni kendine çeker.

-neden gülüyorsun?

-çok mutluyum.

-hem mutlu ol, hem gülme

-olmaz… o zaman kimse mutlu olduğumu anlamaz

-anlamasın

-……?!