Ben sana bakınca kendimi görüyorum

Hayat bir uçurumun kıyısında. Bir adım atsam boşlukta kaybolacağım. Ne bir adım ileri nede bir adım geri gidip kendimi kurtarmaya gücüm var. Neden bu kötü ruh bu karamsarlık.. Beni bu kadar çaresiz yapan neydi. Farkında değildim neyi aradığımı neyi bulmaya çalıştığımı. Ruhum o kadar yorgun çaresiz ve yıpranmıştı ki, tamiri öyle zordu ki. Hep böyle kalacak mıydı yoksa ben gücümü toparlayıp üstesinden gelebilecek miydim? Yaptığım ve yapmadığım her şeyden sorumlu tutulmak ve bununla beraber kalbini ezip geçen bir aşktan vazgeçmek. Kolay olmasa gerek bu ruh halinden kurtulabilmek.

Aslında bu kadar acıtan aşkı sonsuz sanmaktan kaynaklanıyordu. Bu huzurun bu aşkın bu mutluluğun sonsuza dek devam edeceği fikri yanıltıyordu. İnsanı yaşatan hava su değildi. Onu yaşatan diğer şeylerden farklıydı. Onu yaşatan yaşamına hükmeden aşktı. Her zaman vardı bazen böyle acı verse de sonsuzluktan çıkıp birden bitse de o her zaman vardı.

Keşke gökyüzünde dolaşan bir bulut olsam. Yalnız kalıp kafamı toparlayabilsem. İçimdeki öfke dinginleştiği zaman tekrar dönsem hayata. Yada kaçıp gitsem kimsenin olmadığı bir deniz kenarına. Kıyıya çarpan dalgalar alıp götürse içimdeki çaresizliği. Ama hiçbir şey çare değil. Beni ancak bana benzeyen bir ruh kurtarabilir. Şimdi seni düşünüyorum. Ben sana bakınca kendimi görüyorum. Kendimizi kurtarma çabası içinde kıvranıp duruyoruz. Ben sana bakınca kendimi görüyorum. Biliyorum ki bizi ancak birbirimize benzeyen bir ruh kurtarabilecek. Biliyorum ki aşk her zaman hükmedecek hem hayatımıza hem ruhumuza.

Şimdi yavaş yavaş iyileştiriyorum ruhumu. Acıyan yerlerini sarıp sarmalıyorum. Senin olmadığın dünyama alışıyorum. Ağır ağır demliyorum çayımı. Sıcak çayım ve kitabım senin yokluğuna alıştırıyorlar beni. Biliyorum her şey çok daha güzel olacak….

Resim Kaynağı : http://www.istanbulgallery.com/kitap.jpg