Bir dost arıyorum

Bir an donup kaldım.

Bu ben miyim?Yoksa , ben değilmiydim?

Ben değilsem, o zaman kim, kimdir bu kadın?

Gözleri , yabancı gelmiyor, tıpkı benimkilere benziyor.

Saçlarına az da olsa yağmış karlar, yüzünde yılların ufacık çizgileri var.

Elbette ben olamam.

Nerede, benim çekik badem gözlerim?

Nerede, uzun kirpiklerim?

Ama hayret! Bu, bu benim.

Nasılda geçivermiş bunca yıllar?

Meğer, davetsiz gelivermiş sonbahar…..

Bu nedenle mi içimde bin hüzün var?

Tanrıya isyan mı etmeliyim? Talih’e mi küsmeliyim?

Bana haber vermeden geçip gitmiş o güzelim yıllar?

Yalan söylemezmiş aynalar….

Bakıyorum….

Bunlar benim gözlerim.

Kaç aşığı hüsrana uğratan, yakan gözlerim.

Bedenim, belki her şeyim değişmiş ama,

Onlardaki hüzün hiç değişmemiş.

Şimdi soruyorum,

Mazide kalan ilkbaharlar, hani nerede o dostlar ?

Dostlarım, veya dost sandıklarım.

Neredesiniz?Nerelerdesiniz?Belki de size isyanlarım…..

Yıllar, acımasız zalim yıllar, birer birer onları da almışlar.

Şimdi kendim ile baş başa düşünüyorum,

Bunca yıl geçmişte ne değişmiş? Ben, yine benim.

Mağrur, gururlu, ürkek ve çekingen.

Biraz da mahzun..

Halâ yüzüm bir aşk sözcüğü ile kızarabiliyorsa,

Ve yine, sevgi için yüreğim böyle yanıyorsa,

O zaman, varsın saçlarıma dolsun kırlar,

Hatta, olsun yüzümde kırışıklar<ı>

Ne önemi var ?

Her yaşın kendine göre bir güzelliği varsa,

Tüm bunlar doğanın değişmez yasasıysa,

Kabul etmekten başka ne yapabilirim?

Ben böyle de mutluyum ve halâ umutluyum.

Sadece, bir arkadaş arıyorum.

Gözleriyle konuşacak,

Kalbi ile dinleyecek.

Bir dost arıyorum,

Gözlerimdeki hüznü silecek,

Beni yılların ötesine götürecek….

Tünay Süer