Bir gelincik, bir yelken, bir keman, bir rüzgar

Kırmızı bir gelinciğin narin yaprağı...

sın sen...

Evet evet sen! Sana diyorum elbet

Sensin gelincik...

Yol kenarlarında, uçsuz bucaksız tarlalarda kendi başına yetişen gelincik...

Doğa ne verirse onunla beslenen.. yağmuru bekleyen su için...

Hem gelincik olmak hem de hayatta rüzgarın da varlığı...

Adil mi bu şimdi hayat!

Hem beni gelincik yap hem merhametsiz rüzgarlar estir

Birinden biri olmayaydı!

Üfleme kırmızı yapraklarıma doğru!

Rüzgarların mevsimi yoktur

Gelincikler ise ilkbaharlıktır yalnızca

Ama şunu bil.. bil de unutma!

Tüm rüzgarlar kıskanır aslında gelincikleri...

Duracak bir yerleri yok onların..

Bir gelinciğin incecik dalının kapladığı yer kadar bile yeri yok

Gelincik cürmü kadar yer tutuyorsa

Rüzgarın bir cürmü bile yok

Rengi yok, kokusu yok... başka kokuları taşıyıp dursun ancak o...

Şeffaf.. böyle soksan elini öbür tarafa geçer elin

Ne komik!

Bir gelincik kadar ‘var’ değiller aslında

Yoklar onlar! yok...

Yine bir öykü olsa mesela...

Kızın adı Gelincik

Esas oğlanınki de Rüzgar

Daha başından mı belli olur sonu?

Okunmaz mı yazılsa?

Sonu belli olan filmlerin izlenmediği gibi...

Sonra bir başka öykü olsa

Kızın adı Yelken olsa

‘Yelken’ diye isim olur muymuş diye gülme bana şimdi!

Olmuş işte bu öyküde

Bizim esas oğlan yine Rüzgar...

Ne iyi anlaşırlardı

Gelincik ne yapsın şimdi?

Ozaman!

Yani nasıl şimdi!

Yelken’in Rüzgar’ı gibi

Gelinciğinki de Keman mı?

Hani vardı ya!

Farid Farjad’ın gelincik için çaldığı keman

Gelincik Rüzgar’a sevdalı

Keman Gelinciği uzaktan seven

Yelken rüzgarı bulsa mutlu

Keman ile mutsuz

Rüzgar sevmek istese gelinciğin saçlarını

Dökülecek bir bir...

Şimdi rüzgar da haklı...

Kızdım onca ona...