Bir Hayalim Var

Hayatımıza heyecanlı, ayrıntılı ve biraz da hayaller kurarak adım attık. Özellikle güçlü olan bazı hayallerimizi ise renklendirmeye başladık. Neden? Hayallerimizin cazibesi, verdiği enerjinin gücü ve yaşattığı o tutku.

Engeller bizi etkilemiyordu ancak frenlemek isteyenler genelde annelerimiz, babalarımız gibi çok yakınımızda olan hatta bizleri çok sevenlerimizdi. Öyle ki hayallerimize, enerjimize ve yaratıcılığımıza da deli gibi hayrandılar.

Bu engellemelerle karşılaşan veya hayallerine sıkıca sarılmayan birçok kişi istek, tutku ve güçlerini kaybetmeye başlayarak o pencereleri bir türlü açamadı. Ne istediğini bilememenin etkisi ile bir başkasının hayallerini gerçekleştirmek için çalıştılar.      

İçi boş hayaller o boşluğun dibine çökmeye mahkumdur.

Bazı hayallerin gerçekten güçlü bir çekimi vardır. O zaman kurabildiysek şimdi de kurabilir, bir ressam gibi renklendirebiliriz. O halde bir başkasının değil kendi hayallerimizin penceresini açmak ve gerçekleştirmek koşulu ile neden ayrıntıları belirleyerek, istek ve enerjimiz ile odaklanmıyoruz? Kendimize biraz zaman ayırarak; uzaktan kendimize bakmayı, özeleştiri yapmayı ve sorunlu alanları düzeltmeyi neden denemiyoruz?

Pekçok insan hayal kurar ama küçük bir adım atmak, kendi hayallerinin peşinden gitmek, başarısızlıkta tekrar denemek cesaret isteyen bir şeydir. İnanmak ve sabırla renklendirmek.

Planlamalar mantıksaldır, hayal ise duyguara hitap eder. O nedenle M.L. King bir konuşmasında "Bir hayalim var." diye kitleleri heyecanlandırmıştır. Peki, neden kendi hayatımıza farklı bir anlam katmaktan, renklendirmekten kaçınıyoruz?


www.erolaslan.com

https://twitter.com/ErolAslan__