Bir kedi hikayesi

Hep isterdim bir kedim olmasını. Annem istemediği için alamazdım eve. Üniversitede başka bir şehirde yaşadım. Bir dönercinin önünden geçerken gördüm onu. Patilerini altına almış yatıyordu masum masum. Küçücüktü, sarı beyaz tüyleri kirlenmiş, burnunun üstünde kabuk bağlamış bir yarası vardı. Elime aldım, hiç sesi çıkmadı, korkmadı. O kadar tepkisizdi ki hasta olduğunu düşündüm. Kucağıma aldım ve o an karar verdim eve götürmeye. Kucağıma alıp eve kadar götürdüm. Eve geldiğimizde tedirgin oldu, korktu masanın altına saklandı. Ama çok durgundu. Ev arkadaşımla yıkadık, süt verdik. O gece uzun uzun düşündüm. Ya benimle kalacaktı yıllar boyunca, ya da yarın sabahtan bırakacaktım. Uslu uslu uyudu bütün gece mırıl mırıl. Benim de kedim olacaktı artık. Kararımı verdim bırakmayacaktım.

Ertesi gün sırt çantama koyduk ve doğru veterinere. Aşılarını yaptırdık. O kadar masumdu ki. Ben o kadar mutluydum ki.

O küçücük öğrenci evinde artık 3 kişi olmuştuk. Kaloriferleri gürül gürül yanan sıcacık bir evdi. Ve kedim çok mutluydu. Bütün gün kaloriferin üstünde camdan dışarı bakar, mırlaya mırlaya uyur, arada balkona gelen kuşlara çenesini oynata oynata söylenirdi. Hiç üzmedi beni. Hiçbir gün pişman olmadım onu aldığıma. Aksine ona her baktığımda “Allahım kedimi hiç ayırma benden. Ona bir şey olmasın” diye dua ederdim içimden. Uyurken yanına yatar izlerdim uzun uzun. Tüylerini okşardım, daha da artardı mırlaması. Çok güzel bir kediydi. Benim canımdı, biricik dostumdu. Dünyanın en güzel bakan kedisiydi. Benim masum bebeğimdi.

Memlekete gidip gelirken 12 saat tren yolculuğu yapardık kucak kucağa. 12 saat boyunca oturduğum koltuktan kalkamasam da hiç şikayet etmedim. Otobüse bagajda aldıkları için trenle gidip gelirdim.

Bir kediyle yaşamanın ne demek olduğunu, evinde kedi olmayan anlayamaz. Köpek gibi zor da değildir bakımı. Dolaştırmanız gerekmez ve doğuştan temiz bir hayvandır. Evde yalnız kaldığında bağırmaz da. Kedi yaşadığı evi kendi evi olarak görür, sizse onun misafiri. Canının istediğini yapar kedi, emir almaz asla. Zorla hiçbir şey yaptıramazsınız. Belki bu yüzdendir insanların nankör demeleri.

Bir kediyi uyurken izlediniz mi hiç? Dünyanın en güzel uyuyan canlısıdır bence. Bakarken uykunuz gelir. Öyle bırakır ki kendini bulunduğu yere. Öyle huzur verir ki mırıltısı.

Kağıttan top yapardım ona. Futbol oynar gibi atar koşardı peşinden. Ta ki koltuğun ya da yatağın altına kaçırana kadar. Patisini uzatır almaya çalışırdı, ulaşamayacağını anlayınca da oturur beklerdi sabırla, sesini bile çıkarmadan. Bilirdi benim yardım edeceğimi. Gözümün içine bakardı.

Kedim beni bırakalı 1 sene oldu. 1 sene uzun bir zaman ama şu satırları yazarken bile gözlerim doluyor. Onunla uyumayı, oynamayı, mırıltısını özledim. Bana sıcacık bakan gözlerini özledim. Benim minik süt kuzum, seni çok özledim.