Bir kelime, bir cümle.

Basit bir kural vardır, anlatmak istediklerinizi en kısa ve en açık cümlelerle anlatmalısınız ki karşınızdakini etkileyebilmelisiniz. Yani laf kalabalığı ve gereksiz cümlelere girdiğinizde kimse sizi ciddiye almaz, ciddiye almadığı gibi bir dahaki sefere sizi orada görmek istemez. Cümlelerin gücünü kelimelere indirgeyemediğiniz zaman geveze lakabını yersiniz. Bazen öylesine güçlü kelimeler vardırki, binlerce cümleyele bile anlatılamaz. Ve bazen bir kelime bir ömrü bile anlatabilir.

Ana.

Anne.

Türkçe.

Türkiye.

Vatan.

Anavatan.

Cumhuriyet.

Laik.

Kanun.

Milletvekili.

Türban.

Devlet.

Ulus.

Şimdi oturup bu kelimelerin bazılarını binlerce cümlede açıklayabilirim ama aralarında bazıları var ki açıklamaya gerek yok ne anlattığı kelimenin kendi içerisinde var gerisi gevezelikten öteye gitmez. Bazı kelimelerde varki siz ne kadar anlatmaya çaılşsanız da bazıları anladıklarının dışına çıkmadıkları için bin cümle değil, yüzbinlerce cümleyle de anlatsanız da kelimenin nelere sebep olacağını hesaplayamadıkları için kelime bir türlü yerini bulamaz.

Bazı kelimelerde vardır ki ne kadar değiştirirseniz değiştirin bütün insanlık için aynı şeyi anlatır. Kelime o kadar güçlüdür ki, siz başka anlamlarda söylemeye çalışsanızda başaramassınız.

Onur.

Soru.

Cevap.

Ekmek.

Ölüm.

Ve bazı kelimler vardır ki, bir millet için vazgeçilmezlerdir.

Türkçe.

Cumhuriyet.

Vatan.

Laik.

Ulus.

Ve bazı gerçekler vardırki değiştirilmeye çalışılsa da değiştirilemez. Görsel olarak değiştirilse de gönüllerde değiştirmenin imkanı yoktur.