Bir nefeslik ömür de...

Nereye gitsem varamadım, nereye varayım desem gidemedim. Yürür gibi oldum, durdum... Duruldum. Dirildim. Dirildikçe öldüm. Önümdeymiş meğer göremedim. Nerede biter bu sonsuzluk ? Bilemedim, bilmeyi de istemedim. Bir nefeslik ömür işte...

Vurulmak gerek... Bir tetikçi olmalı. Olmalı. Yoksa kendini öldürmek ne mümkün. Anlayamadığım bunca öldüren çokken hâlâ ölüp ölüp dirilmem. Yaşamam için ölmeliyim, ölememek ne zor. Kendini kendinde öldürmek ne zor bunca abartılı yalana rağmen... Bir nefeslik ömür işte...

Yıllardır aynı yerde, karşımda aynı kıyı. Değişen mevsimlerdi, insandı, zamandı... Devir devreyledi. Yürüdü başını aldı herşey ve hiçbir şey var oldu. Gide gide yokluğa büründü varlık... Bir nefeslik ömür de...

Hâle İzgi Özçiçek