Bir şey biliyorum; o da hiç bir şey bilmediğim

Parmaklarımın ucunda klavye beni farklı bir boyuta sürüklercesine yazmak istiyorum. Yeter ki bir şeyler de olsa karalamak istiyorum. Bilmiyorum, içimde bilmediğim veya bilip de bilmemezliğe vurdum bir sıkıntı var içimde. Bunu da bir şekilde atmak istiyorum.

Birine anlatsam ne fayda benim sıkıntım sadece kendimi yakar karşımdaki sadece derdime ortak olur ama sadece o an içindir. Diğer zamanını kendine ayırmak için ayırır. Hepimiz öyle değilmiyizdir zaten. Dün akşam o hasret kaldığım ama geldiği gibi giden yağmur muydu acaba beni duygusallaştıran.

Penceremin camına vuran yağmurun sesi bir şeyler mi anlatıyordu bana. Gökten yağan yağmurun süzülerek hedefine varması, hedefine varmanın huzuru içinde birleşerek, asfalt üzerinden akması bana bir şeyler mi söylemek istiyordu. İş yerimde gördüğüm karıncaların yağmurdan sonra çıkıp bir düzen bir nizam içinde yuvalarından çıkıp rızkları peşine gitmeleri ama birbirlerini kırmadan. Acaba bana bir şeyler mi anlatmak istiyordu. Dedim ya bilemiyorum veya bilmemezliğe mi vuruyorum yoksa bir şey mi arıyorum. Ama neden söyleyemiyorum. Tamam, söyleyemiyorum neden yazamıyorum peki neden kalbim parmaklarımın klavye üzerinde akmasına mani oluyor.

Bu soruları kendime hergün soruyorum ama nedense hep soru şeklinde kalıyor. Neden, Niçin, Ne zaman, Nasıl…………dediğim gibi bilmiyorum. “Ben bir şey biliyorum hiçbir şey bilmediğimdir” İşin kolayına mı kaçıyorum yoksa?