Bir şiirin son hecesi

Şimdi sana daha önce hiç duymadığın, hatta duymayacağın sözler söyleyeceğim. Bir şiire adını vereceğim daha ne olsun ki? Yaşadın mı böylesine bir sevgiyi ya da hiç şiirlere düştü mü senin adın?

Ben yaşadım. Çok zaman önceydi aslında adıma yazılan şiirler. İlkokul dayken soldan sağa doğru inen, karmaşık bir dörtlüktü bana verilen. Ne güzel kelimelerdi “kalbin kadar temiz bu sayfayı ayırdığın için” ler le başlayan teşekkürler. Sen sana ait sayfaları hiç doldurmadın oysa. Hep bir çizik attın günlüklerin, defterlerin sayfalarına.

Zaman zaman anlatmak istedin belki de geride bıraktıklarını. Kim bilir belki bizi ayıran yanlış bir zamanlamaydı.

Birkaç kelime seçerdim cümlelerinin içinden. En güzel kelimelerinden cümleler kurardım kendime. Sanki bana söylenmiş gibi. Bir türlü biz dedirtemedim sana. Oysa ne çok isterdim sendeki bizi dinlemeyi. Saatlerce lafını bölmeden dinleyebilirdim seni.

Senle en çok konuşmayı istediğim zamanlarda olmayışının zorluğunu bilemezsin. Bilsen de benim kadar derinde hissedemezsin. Sabır duygumu geliştirmeyi öğrettin bana. Sonu belirsiz bekleyişlere yüklenirse aşk, hiç olmadığın kadar ağır hissedersin omuzlarındaki yükü. Aklında biri vardır ve ondan başkası çözemez bu düşündükçe karışan düğümü. Sen hiçbir zaman çözüme gitmedin. Ertelemeyi tercih ettin. Görmezden geldin.

Suçlamak için değildi söylediklerim. Ama bir gün böyle olacağını bildiğimdendi ara sıra dile getirdiğim sitemlerim. Yanılmadım da…

Başladığı gibi sessiz, devam ettiği süre içinde olduğu gibi seyrek konuşmalarla bitecekti şiirimizin sonu. Adı sen olacaktın ve yine bilmiyor olacaktın sana ait olduğunu. Sonunda dedirttim işte. Ağzından bizi duymakta varmış kaderde. Geç ya da anlamsız “biz ne olacağız?” dediğinde en azından bir dönem senin için var olduğumu öğrenmiş oldum bende.

Keşke hissedebilseydim, keşke o hep bahsettiğim huzuru bulabilseydim. Ve keşke seni “yitirilmiş bir aşkın şiiri” ne hapsetmeden önce yaşayabilseydim. Bir şiirin son mısrasında kalan iki heceli bir kelimesin artık. Bit-ti!

Yaşanmamış bir hikayesin şimdi

-di li bir zaman eki gibi

Seni geçmişe teslim ettiğimden beri

İçimdeki fırtınada, özlemde bit-ti!

Hayallerde kalan bir düşüncesin şimdi

Arada sırada hatırlanırsın belki

Unutmak mümkün olmasa da seni

Kendime söz verdim ve gittim

Bit-ti!