Bir sonbahar günü

Bugün bir sonbahar günü ve ben yürüdüm yine, usulca ve korkusuzca. Dakikalar geçmedi sadece yürüdüm. Ağaçlar rüzgârla sallanırken, yaprakları el sallarken güçsüz olanları önüme döküldü. Renkleri solmaya yüz tutmuş yaşamın canları önümde son nefeslerini buldu. Sonra savruldular başka yerlere, görüntümden uzaklaştılar. Eğik güneş ışınları saçlarımı kızıl kızıl boyadılar sonra esen yelle savruldular. Derken bir çocuk geldi annesinin elinden kaçıp, bana ellerini uzattı bense tuttum ellerini ve o bana uçan kuşları gösterdi, annesi şaşkınlıkla aaa derken sadece bir el işaretiyle susturdum şaşkın kadını. Çocuk kucağıma çıkmak istedi aldım, saçlarımı okşadı sadece baktım. Masumdu ve küçük yeşil gözleri sevgiyle bakıyordu, kim nerden tanıdık ve onca kalabalıktan seçtik birbirimizi. Kadın ilk defa böyle bir şey yaşadığını söyledi oysa ben ona sadece gülümsedim, benim için ilk değil dedim. Zaman durdu, ben durdum, çocuk durdu, anne durdu.

Bir zaman sonra birkaç kelime edildi ve anne çocuğunu sevgiyle aldı gitti o giderken benim içimden sanki bir şeyler daha gitti. Olduğum yerde durdum ve sadece izledim, çocuk döndü döndü bana el salladı en sonda da bir öpücük gönderdi sonra bir daha dönemeden kayboldu gitti. Olduğum yerde durdum hava sıcaktı, güneş eğik, ışık bende, bahar nefesimde, gökyüzü mavi ve aklımdaki gözler yemyeşil. Tanıdık, bildik iki yeşil göz, buluştuğum ben aynı bendi.

Yürümeye ve düşünmeye devam ederken cep telefonum çaldı ve sevdiğim biri bana kısa bir merhabadan sonra “Sen benim velim misin” dedi. Nasıl, neden, ne alâka derken “Böyle okudum, bir mesajda bu yazıyordu o sensin” dedi. O kişi karşılaştığım çocuğun adaşıydı ve gözleri aynı onun rengi olan biri. Daha ben olayın şaşkınlığını atamadan cevabı aldım gitti.

Şaşırmıyorum, ilk değil ve biliyorum sonda değil. Sadece yürümek yetiyor, hayat sadece yürürken armağanlarını sunuyor, yolunda giderken ve teslimiyetteyken. Coşkulu ve neşeliyken, merkezinde ve nefesteyken. Bugün dostlarla geçen özel günlerden biriydi, sevginin yeşerttiği ve birliğin tekliğiydi. Mutlu ve umutluyum çünkü yolumda yürüyorum ve biliyorum ki çok çok sevgili yoldaşlarım var ve istikametler ayrı görünse de biz beraber yürüyoruz.

Birleşen Bütündedir.

3 Ekim 2006

Işık ( Carolina Özgün )