Bir Tutkudur Türk Sineması

Bir yılı aşkın süredir uluslararası bir medya ölçümlendirme şirketinde data ölçüm elemanı olarak çalışıyorum. Günlük ölçümlerini yaptığım televizyon kanallarından birinin yerli sinema kanalı olması, beni her gün Yeşilçam Sokağı'nın derinliklerine uçsuz bucaksız bir yolculuğa çıkarıyor.

Türk Sineması ve filmler, kimimiz için hayatın vazgeçilmezlerindendir. Ömründe yarım asrı geride bırakmış olan büyüklerimden, hıncahınç dolu cumartesi gündüz matinelerinin, açık hava sinemalarının hikâyelerini dinlerdim hep. Yılmaz Erdoğan'ın yazıp, BKM oyuncularıyla birlikte rol aldığı Vizontele filmini her seyredişim, bir anlamda o zamanlara bir geri dönüşü ifade ederdi benim için.

30'lu yaşlarını süren birinin, kendisinden çok daha eski yapıtlarla yüzleştiği büyülü bir dünyadır, sinema. Günlük hayatta hakkında yazılmış bir haberini dahi okumadığı Belgin Doruk'u, Vahi Öz'ü, Yılmaz Güney'i, Necdet Tosun'u, Ayhan Işık'ı... yine de çok sevdiği bir dünyadır. Yeşilçam'ın artist ve aktristleri, âdeta birer idoldür o dönemi yaşayan ve bilen sinemaseverler için. Belki de o dönemin filmlerine, bugünküler kadar yoğun bir bütçe ayrılmadığından, çekilen her filmin reklamı ve galasıyla ayrı ayrı uğraşılmadığından olsa gerek; siyah beyaz sinema makaralarında saklı kalan filmler, bir sinemasever olarak daha içten geliyor bana.

Bugün sinema, özellikle de Türk Sineması; gerek harcanan dev bütçeler, gerekse elde edilen rekor gişe hasılatlarıyla apayrı bir piyasa haline gelmiş durumda. Bir taraftan Kemal Sunal filmleri yüzlerce kez televizyonlarda yayınlanarak itibarı korunmaya çalışıladursun, öbür taraftan izlendikten sonra eleştirilen bir film bile haftalarca vizyonlarda kalıp, her şeye rağmen gişe rekorları kırabiliyor. Bunu da sinema kamuoyunun tutarsızlığının bir örneği olarak görüyorum.