Bir varlar bir yoklar

Sararmış yaprakları bir albüm var şimdi ellerimin arasında... Siyah beyaz bir fotoğrafa takıldı kaldı gözlerim... Yıllar öncesinden bir resim... Belli ki çok eski, çok eski… Aldı götürdü beni o yıllara...

Bir duvak gelinin kuzguni saçlarını süsleyen… Elde kocaman bir buket … Gelin çiçeği… Yüzdeki gülümseme vurmuş göz bebeklerine… Biraz buruk biraz hüzünlü ama mutlu kısa bir an için bile olsa… Ya da sevinci kursağında kalmış gibi… Tam anlamıyla hissedememiş yüreğinde gelin hanım bu mutluluğu…

Bir mendil ilişmiş damadın sol cebine… Çok yakışıklı çok. Pek bir şık pek… Uçları üçgen inen ipek kumaştan yelekle aynı renk olmalı boynunu süsleyen papyonu… Gümüş renkli düğmeler ve manşetler… Bu nasıl bir senfoni… Fondaki enstrümantel nağmelere eşlik ediyor belli ki… Ya o gözler… Nereye bakıyor öyle… Gözlere yüklenen nasıl bir anlam…

Bir gelin… Ve doğal olarak hemen yanında bir damat… Her şey olması gerektiği gibi görünüyor… Ama dahası var, dahası olması gerek… Mutlu olmaları gerek çok mutlu… Lakin bir tuhaflık var bu karede… Bir hüzün var… Bir eksiklik var… Dikkatle bakıyorum bir daha, bir daha resme… Elleri birbirine kenetli belli ki yürekleri gibi. İkisi de birkaç gün sonra ayrılacaklarını biliyor da bırakmıyorlar ellerini…

Damat askere gidecek, ayrılacaklar… Biliyor damat bey geri dönmeyecek belki de… Belki de koklayamayacak sevdiğini doya doya… Sevemeyecek… Çocuğunu bile göremeyecek… Gözleri onun için böyle hüzünlü bakıyor…

Gelin okuyor sanki sevdiği adamın düşüncelerini… Korkusunu belli etmek istemiyor giderayak sevdiğine, gülümsüyor gözleri yüreği kan ağlasa da… Daha da sıkı tutuyor sevdiğinin elini henüz yanındayken…

Siyah beyaz bir fotoğraf kalıyor geriye sararmış albüm sayfalarının bir yerinde… Öyle eski bir zamanda kalmışlar ki sanki… Bir masalın içinden çıkıp günümüze gelivermiş iki karakter gibiler… Sevdiklerinizin kıymetini bilin diye haykırır gibiler… Sevmek böyle olur diye fısıldar gibiler… Biz hiç ayrılmadık ki bakışı bunlar… Masal anlatır gibiler… Bir varlar, bir yoklar…