Bırakın beni!

Bir yanım yalnız kalmak isterken, bir yanım öylesine korkuyor ki tek başına kalmaktan. Biliyorum, ikisi çok farklı şey. Fakat korku doluyken bu iki kavram iç içe geçiyor ve ben nefes alamaz hale geliyorum.

Hatta istemesem de sırf birileri yanımda olsun diye kendimi kandırıp mazeretler uyduruyorum kendime. Bunu bazen karşı tarafa itiraf edebiliyorum. Bazen kibrimden hiç çaktırmıyorum bile. Dün de öyle oldu.

Allahtan, artık az çok duygularımı adlandırabildiğim için; kendime itiraf ettim ve tadını çıkarmak için elimden geleni yaptım.

Hep yapabilmem dileğiyle. Daha fazlası aydınlansın istiyorum. Teşekkürler!