Biraz eskilerden...

Babamın annesi, rahmetli Zeynep ninem, eşini kaybettikten sonra 3 çocuğunu yanına alıp, büyük şehirden Tarsus’a göçmüş.

Hayat zor... Ama o dönemde insanlar daha yardımsever... Bir şekilde büyütmüş çocuklarını... En büyükleri Mehmet, yani babam (Rahmet olsun)… Ninemle birlikte sırtlamış bütün ailenin yükünü. Çok çalışkanmış babam, hemde çok efendi… Atatürk dönemi… Babam MİSAK-I MİLLİ okulunda okuyor. Soyadı kanunu çıkmış. Babam hangi soyadını alsak diye düşünürken, öğretmeni çağırmış; "Soyadına karar verdin mi?" demiş… Babam "hayır" deyince, "Sen çok akıllı ve çalışkansın, sana AKÇORA soyadını veriyorum" demiş…

Yusuf AKÇORA değerli bir tarihçi ve bilim adamımız, bilirsiniz…Yakup amcam daha çocuksu, ben de Yakup Akçora oluyorum değil mi?’’ demiş. Öğretmen gülümsemiş, "Hayır evladım, sen Yakup Özakçora oluyorsun" demiş…

Rahmetli amcam bunu gülümseyerek ve ağabeyiyle gururlanarak anlatırdı ben küçükken… Toprakları bol olsun, ne güzel insanlardı onlar… Gururlu, insan sevgisiyle dopdolu, geçmişleri, gelecekleri pırıl pırıl insanlardı…

Bir evde 8 kişilik bir aileydik. Ev dediğim, kocaman 8 odalı bir bina… 4 çocuk, anne-baba, büyükanne-büyükbaba… Ailenin en küçüğü ben …Hayal meyal hatırladıklarım şöyle: Babam inançlı, dindar bir insan … Hacca gitmek istiyor, aileyi topluyor… Hepimiz uykulu, merakla bekliyoruz. Babam dediği kayınpederi, kayınvalidesi ve eşinden hacca gitmek için izin istiyor… O’nu yolcu ettiğimizi hatırlıyorum… Döndüğünde babam daha güzeldi sanki, daha mutluydu ama fazla konuşmadı, hayatı aynı güzellikle devam etti. Başkaydı o dönemin insanları…

Resim: www.kimkimdir.gen.tr/kimkimdir.php?id=303

NOT: İsmail için verdiğiniz desteğe teşekkür ediyorum ve birlikte güzel bir sonuç almayı umut ediyorum. Artık yağmur duası gibi, beklentilerimizi de duayla halledeceğiz galiba. İşimiz Allah’a kaldı…