Bittim...

Yoruldu yürek artık yalan gerçeklerle uğraşmaktan.

İsyana kalktı, derin ve içten serzenişlerle hesap soruyor kendinden.

Belki kendine de sormuyordur hesabı, yaşadıklarınadır isyanı.

Kara kaplı defterdi onu yeniden isyana davet eden, her şeyi atmıştı, belki de yakmıştı ama bir tek kendi derinlerindeki kara kaplı defteri yok edememişti.

Çok denedi aslında atmayı, yakmayı, ben şahidim…

Ama yapmadı… Yapamadı…

Şimdi ise arada bir küf kokuları arasından çıkar o defter, bir mutluluk kırıntısı bulmaya çalışırken yada yenilere yer açmak için eskileri düzenlerken…

Tozlar arasında ve tozları savura savura yeniden çıkar ortaya, oysa her eskiyi not edip yenilerde görmemek için en ücra köşelerine iter o defteri yürek…

Bugün yine gördü onu, yine keskin küf kokusu, toz duman arasında sızlandı ve isyanını etti…

Kime, neye bu serzeniş onu bilmeden, yükseldi sesi…

Bittim artık ben…