Bizi bekleyen bambaşka bir dünya

Renkleri ve düşleri kirletmekte bir saniye bile tereddüt etmeyen biz dünyalılar, bencilliğimizi göklere çıkarmamıza engel olacak en küçük prüzü yok etmekten çekinmiyoruz.

Neden? Yaradılışımızın bunu gerektirdiğini söyleyenlere inanmak istemiyorum. İnsan ancak onuruyla farklılaşabilir çünkü. Yok etme ve tahammülsüzlük isteğimiz günden güne artıyorsa, onurumuzu bir yerlerde bıraktık demektir.

Küresel ısınmayı, savaşı ve ezilenleri acıyan bakışlarla uzaktan izlemeye alışkın gözleri kanıksayan bu dünyayı , bunların doğal ve aşılacak süreçler olduğuna neredeyse bütün insanları inandırmış egemen zihniyeti gördükçe, şu soruyu sormaktan kendimi alamıyorum: Vicdanımızla onurumuzu, aklımızla kalbimizi dengede tutan, bizi bütün ölümlülerin içinde kendine has kılan o teraziye ne oldu?

İnsanları, toprağı, ülkeleri, aşkı, yüreği, dostlukları, sokakları ve nefes aldığımız her anı itinayla sınıflayıp ayırmayı öğreniyor bugünün çocukları. Okudukları gazetelerde, yürüdükleri yollarda, kurdukları şehirlerde kendisinden olmayanı dışlarsa, bulunduğu yeri vaadiyle büyütülen bu çocuklar, avuçlarında koruyabileceği vaadiyle büyütülen bu çocuklar, en değerli varlığı gibi koruyup büyüttükleri eşitlik bebeğini, yüreklerinin yarsı gibi taşıyıp, sokaklarda milyonlara haykırmak isteyen büyüklerini hiç tanımadılar. Özgürlük, eşitlik ve adalet duygusunun insanın, göğsünün ortasındaki madalya gibi sonsuza dek taşımak zorunda olduğunu, bunun için, sadece bunun için kendi ömrünü hiçe sayan insanların bulunduğunu hiç öğrenemeyecek belki.

Çünkü dünya kabuk değiştiriyor. Evimiz, sokağımız, şehrimiz, ülkemiz ve ardından bütün dünya kabuk değiştiriyor. Elbette değişim varoluşun bir parçası, şartı. Gelişmişliğimizin şerhi değişim. Sabandan traktöre, traktörden bilgisayara, uyduya giden serüven değişim sayesinde var.

Ama sanırım değişimin çok yanlış bir yerinde duruyoruz. Değiştirmemiz gerekenleri unutup kendimizi değiştiriyoruz. Birden ne için savaştığımızı unutup, bizden olmayanı yargılamaya başlıyoruz. Bizimle aynı fikirde olmadığı için arkadaşlarımıza kızdığımızda başlıyor ayrımcılık. Başka bir corafyada doğduğu için bir halkı yadırgamaya hatta yaşadığı yurdundan sürmeye kadar gidiyor. Resmi tarih buyüzden savaşlarla dolup taşıyor. Uygarlık tarihini savaşlar belirliyor.

Belki de bugünün çocukları bencilliği değil, paylaşmayı öğrense büyüklerinden, yüzyıllar boyu aynı toprağı paylaşan uygarlıkların bir arada nasıl yaşadığını, başka bir dünyanın gerçekten mümkün olduğunu bilerek büyüseler, bizler başkalarının seçimlerile birlike kendimizden vazgeçmeden yaşamayı öğrensek, yarın bizi bekleyen gelecek bambaşka olurdu.

ÇİĞDEM ALDATMAZ