Blog hediyesi; Ünal ağabey

Mayıs sonuydu, bloga yeni üye olanlara bakıyordum. Tanıtım yazılarından biri dikkatimi çekti birden. Aksu Öğretmen Okulu'nda okuduğunu yazıyordu Ünal Şöhret Dirlik. Babam da orada 4 yıl öğretmenlik yapmıştı ve benim çocukluğuma dair hatırladığım ilk anılarım Aksu'daki ailelerle ilgiliydi.

Hemen selam verdim tabii. Hangi yıllarda Aksu'da olduğunu sordum. Babamın orada öğretmenlik yaptığını da yazdım. Gelen cevapla öyle mutlu oldum ki. Babam öğretmeniymiş ve dergilerde yazı yazması konusunda kendisine destek olmuş.

Sonrasında ise aramızda çok hoş bir diyalog başladı. Ben, izin isteyerek kendisine bundan böyle ' Ünal ağabey ' diyeceğimi belirttim, sağolsun o da kabul etti.

Ünal ağabeyle diyaloğumuz başladığında babamı aradım, Ünal Şöhret Dirlik adının kendisine ne hatırlattığını sordum. Çok güzel şiirler ve yazılar yazan, çok sevdiğim bir öğrencimdi, nasıl hatırlamam dedi. Yaşadığım güzelliği babama da aktardım. Yıllar sonra evladına kavuşan bir baba gibi sevindi babam. Sanırım Ünal ağabey de aynı sevinci yaşadı.

Ünal ağabey çok güzel insan hikayeleri yazıyor, mutlaka okumalısınız. Zaten 24 kitap yazmış biri. Geçen gün yazdığı blogdan anladığım kadarıyla 25'e yükseldi bu sayı. Fethiye'nin onun için bir aşk olduğunu düşünüyorum. Öyle de güzel anlatıyor ki köylerini, insanlarını...

Burada bu güzel tanışmaya bir ara verip, Aksu'daki diğer anılarımı yazacağım. Ailemin Aksu'ya gelişi 54 yılıymış ve ben henüz bir aylık bebekmişim. Ayrılışımız ise 58 yılıymış ve ben dört yaşımı doldurmuşum. Aksu denince aklıma gelenler şunlar; Kızamık, yere boylu boyunca uzanmış direklerin üstünde yürüme çabam, ilk arkadaşım Süleyman - ki hâlâ görüşürüz Süleyman ile -, Musa beyin eşi Mürüvvet hanımın beni okuluna götürmesi - ilk kez bir sınıfa girmiş ve sırada oturmuştum -, Mustafa Şanlı öğretmenin eşi Türkan teyzenin lokma kızartışı - o kokuyu asla unutamam -, tavuklar, yanyana dizilmiş lojmanlar...Ve daha pek çok ayrıntı.

Bu yazıyı yazmadan önce annemi aradım, Türkan teyzenin adından emin olmak için. Zaten annem hep şaşırmıştır, o yaşta yaşadığım onca şeyi nasıl hatırladığıma. Yine şaka yollu takıldı telefonda. Ben de; Türkan teyzenin mutfağı kapıdan girince soldaydı, değil mi dedim. Hayır dedi annem, sonra şaşırarak ve gülerek, tabii ya, soldaydı dedi. O lokma kızartma sahnesi, lokma kokusu nasıl hatırımdan çıkabilir ki?

Ünal ağabey öğretmenleriyle ilgili bazı bloglar yazdı. Onun öğretmenlerinden bazıları yıllar sonra Antalya Lisesi'nde benim de öğretmenim oldular, bazıları ise amcam, teyzem kadar yakındılar bana zaten. Adını en çok andığı Zeliha Karakapıcı öğretmenimle geçen ay karşılaştık, Ünal ağabeyi andık. Karakapıcı öğretmenimin hem eşi Mehmet bey, hem de kızkardeşi Melahat Çatallar öğretmenim oldu lise yıllarımda.

Diğer öğretmenlerinden Makbule Çetik, Hasan Atalay amca ve sevgili eşi Perihan teyze, Enis Türköz amca ve eşi Nilüfer teyze, Cemil Sirel amca yıllarca görüştüğümüz, üstelik de komşu olduğumuz insanlardı. Pek çoğu hayatta değil şimdi, ruhları şadolsun. Özellikle Selâhi Ertuğrul amca ve eşi Hanife teyzelerle hiç ayrılmadık. Benim hatırladığım ilk arkadaşım, yukarıda da belirttiğim gibi Süleyman'dır, yani Selâhi amcanın oğlu. Aynı şehirde yaşadığımız için arada rastlaşır ve birbirimize takılırız. Doğduğumdan beri tanıdığım nadir arkadaşlarımdandır Süleyman.

Bir üye tanıtım yazısından ne güzellikler çıktı, görüyorsunuz. Ben hem bir ağabey buldum, hem de en eski anılarımı tazeleme şansı yakaladım onun sayesinde. 50 yıl sonra babamla Ünal ağabey birbirlerinin seslerini duydular bu vesileyle. Milliyet / Blog'da yaşadığım en güzel şeydi bu doğrusu. Babama ve yeni ağabeyime sağlıklı ve uzun bir ömür diliyor, diğer öğretmenlerimi de saygı ve rahmetle anıyorum...

Not: Ünal ağabeyin adının verildiği bir kütüphane varmış Fethiye'de. Kendisi açıklamadı henüz ama, Karakapıcı öğretmenim söyledi, internetten okudum ben de ve gurur duydum...