Bodrumda Bahar

“Elimde kırık sazım /Aşkımsın sen baharım

Kız bak biyoncuk bana /Aşkından Bodrum’dayım”

...

Magosa Zindanlarında zaman Baharımsız öyle zor ki…

Yediğim ekmekte, içtiğim suda, teneffüs ettiğim havada, bastonumla yürüdüğüm yollarda, karnımın ağrısında yok Baharım.

Şimdi ben öyle çok yalnızım ki…

Alo’yu icat eden mucidinden Allah razı olsun. En son mesene de alolaştık baharımla, Ölüdenizdeymiş. Gurbanın olam baharım, demek sen de hasretime dayanamadın prangaları yakmaya Ölüdenize gittin, bari ölüsü olmayan bi denize gitseydin be gülüm!

O gece en uzun geceydi baharımsız geçirdiğim Magosa Zindanlarında. Uyudum uyumasına emme, Bahar girdi kâbusumda geceme…

“Kurtar beni bu denizin ölüsünden aşkım, moruğum, bidenem” diye feryat figanı ile uyandığımda sırsıklam terlenmişim hakkaten.

Horoz ötümüyle gelen sabahın ilk ışıklarında bastonumla yollardayım.

Bulduğum ilk tayyareden aldığım biletle deniz ölüsü biyerde Baharımın dirisini de ölüsünü de aradım günlerce…

Tam ümidimi yitirmişken meseneden yazıştık. Öyle tatlı, öyle güzel ki Baharım. Sanki şair: “Mevsimler sensiz geçti yanar ağlarım / Nerde kışım, yazım, hani baharım” şiirini onun için yazmış gibi.

Mesene de dedi ki Baharım: “Bodrumdayım, hadi gel moruk aşkım.”

Denizi bile ölü yerden gitmiş ya, şimdi o bodrumdaymış. Ne kadar zaman oldu bilemirem, bulabildiğim bizim oralardaki tüm bodrumlara baktım, yok baharım.

Baharsız olmak onunla olmaktan daha zor. Baharsızlığa alıştım da, başına bişi gelmez İNŞALLAH.